Lange reis; goed aangekomen
Geschreven 26 mei 2008 door Sandra.
Inmiddels ben ik bijna al weer een week thuis. Ik heb de tijd nodig gehad om bij te komen van de lange reis en van de emoties van het weerzien met mijn liefsten. De reis was lang omdat ik waarschijnlijk vanwege de spanning van het thuiskomen, hoofdpijn had, misselijk was en steeds mijn spieren in mijn benen voelde verkrampen. Uiteindelijk ben ik achterin op een harde stoel van een steward(ess) gaan zitten zodat ik in ieder geval ruimte had om mijn benen te strekken maar vooral ook om wat koelere en frissere lucht in te ademen.
Op Schiphol vielen Jits en ik elkaar huilend in de armen. Het is zó enorm fijn om elkaar weer te zien. Vooral nu het voor Jits vooral zo'n zware tijd is. Ook mijn lieffie had ik al weer een maand niet gezien dus haar armen om me heen deden me ook enorm goed.
Nadat we met Jits en Richard nog een glaasje wijn hebben gedronken, zijn we richting huis gereden. Daar lag mijn hondje op zijn matje te wachten op zijn baasje. Op baasje Ellu wel te verstaan want in eerste instantie zat hij mij toch wel een beetje vreemd aan te kijken. Gelukkig zijn we nu al weer helemaal aan elkaar gewend.
In een frisse schoongemaakte en opgeruimde werkkamer begint nu weer de zoektocht naar een baan, de discipline van het studeren, het tussendoor sporten en hondje uitlaten. Wat dat betreft, is er niet veel veranderd. Fijn!
Op Schiphol vielen Jits en ik elkaar huilend in de armen. Het is zó enorm fijn om elkaar weer te zien. Vooral nu het voor Jits vooral zo'n zware tijd is. Ook mijn lieffie had ik al weer een maand niet gezien dus haar armen om me heen deden me ook enorm goed.
Nadat we met Jits en Richard nog een glaasje wijn hebben gedronken, zijn we richting huis gereden. Daar lag mijn hondje op zijn matje te wachten op zijn baasje. Op baasje Ellu wel te verstaan want in eerste instantie zat hij mij toch wel een beetje vreemd aan te kijken. Gelukkig zijn we nu al weer helemaal aan elkaar gewend.
In een frisse schoongemaakte en opgeruimde werkkamer begint nu weer de zoektocht naar een baan, de discipline van het studeren, het tussendoor sporten en hondje uitlaten. Wat dat betreft, is er niet veel veranderd. Fijn!
Klaar voor de reis
Geschreven 20 mei 2008 door Sandra.
Vandaag is mijn laatste dag in Buenos Aires. Een dag die snel voorbij is gegaan. Vanaf vanochtend vroeg tot nu, 9 uur 's avonds, ben ik best druk bezig geweest.
Vanochtend ben ik eerst naar José en Sylvia gegaan om daar ter afscheid samen met hun te ontbijten. Met een berg facturas (zoete croissants, broodjes met crème, churros etc.) want zowel José als ik hadden ze gekocht, hebben we nog een tijd zitten praten. Voornamelijk in het Spaans. En dat maakte het een afscheid in stijl. Ook van Buenos Aires.
Verder vandaag heeft alles vooral in het teken gestaan van de komende reis. Voor het sporten heb ik geprobeerd online in te checken, zonder resultaat. Dus toen geprobeerd het call center van British Airways te bellen, ook zonder resultaat. Na het sporten heb ik ook nog wat vruchteloze pogingen gewaagd terwijl ik ondertussen heen en weer liep tussen mijn appartement en het washok om mijn laatste vieze was te doen.
Opeens was het toen 4 uur. Het startschot voor te gaan pakken. Het pakken zelf was ook nog een hele klus. Normaal doet Ellu dat maar nu stond ik er alleen voor. Met goed resultaat want morgen sleep ik maar één koffer extra mee. Een koffer met wieltjes, precies de goede maat om als handbagage mee te kunnen. Moet ook wel want alle waardevolle spullen zitten er in.
Tussendoor belde Ellu nog even en voordat ik het wist, was het al 7 uur. Nog snel heb ik mijn haar geverfd en heb ik gedoucht om daarna van restanten een maaltje te koken. Daarna ben ik aan de afwas gegaan en die is nu net klaar. Een volle dag dus en zo ga ik naar bed. De wekker gaat vroeg morgenochtend. Ik ben er klaar voor. Klaar voor de reis en meer dan klaar om terug te keren naar Nederland.
Vanochtend ben ik eerst naar José en Sylvia gegaan om daar ter afscheid samen met hun te ontbijten. Met een berg facturas (zoete croissants, broodjes met crème, churros etc.) want zowel José als ik hadden ze gekocht, hebben we nog een tijd zitten praten. Voornamelijk in het Spaans. En dat maakte het een afscheid in stijl. Ook van Buenos Aires.
Verder vandaag heeft alles vooral in het teken gestaan van de komende reis. Voor het sporten heb ik geprobeerd online in te checken, zonder resultaat. Dus toen geprobeerd het call center van British Airways te bellen, ook zonder resultaat. Na het sporten heb ik ook nog wat vruchteloze pogingen gewaagd terwijl ik ondertussen heen en weer liep tussen mijn appartement en het washok om mijn laatste vieze was te doen.
Opeens was het toen 4 uur. Het startschot voor te gaan pakken. Het pakken zelf was ook nog een hele klus. Normaal doet Ellu dat maar nu stond ik er alleen voor. Met goed resultaat want morgen sleep ik maar één koffer extra mee. Een koffer met wieltjes, precies de goede maat om als handbagage mee te kunnen. Moet ook wel want alle waardevolle spullen zitten er in.
Tussendoor belde Ellu nog even en voordat ik het wist, was het al 7 uur. Nog snel heb ik mijn haar geverfd en heb ik gedoucht om daarna van restanten een maaltje te koken. Daarna ben ik aan de afwas gegaan en die is nu net klaar. Een volle dag dus en zo ga ik naar bed. De wekker gaat vroeg morgenochtend. Ik ben er klaar voor. Klaar voor de reis en meer dan klaar om terug te keren naar Nederland.
Triest in Tigre
Geschreven 17 mei 2008 door Sandra.
Er is slecht nieuws van het thuisfront. En omdat het niet over mezelf gaat, wil ik het er bijhouden dat het nieuws zo slecht is dat ik het liefst al lang in Nederland was geweest. Maar omdat het niet om directe familie gaat, kan ik geen gebruik maken van een hulpdienst maar moet ik wachten tot de eerst beschikbare vlucht. En dat is de vlucht van de 20ste.
Ik ben blij dat ik in de buurt van Buenos Aires nog een aantal dingen niet heb gezien zoals de delta van Tigre en San Isidro. Het zijn deze uitstapjes die ik gebruik om deze laatste dagen mijn gedachten te verzetten. Het relaxte Tigre met eindeloos veel water, met eindeloos veel groen, geeft me dat ook. Natuurlijk lukt het me niet om helemaal geen gedachten te hebben maar eindeloos staren naar water maakt mijn hoofd wel leeg.
Alle andere dingen die ik doe, doe ik op de automatische piloot. Voor de vorm drink ik een wijntje op het balkon bij het hostel. Normaal gesproken zou dit een ultiem genietmoment zijn maar nu is het een vorm van tijdverdrijf totdat het donker wordt en ik mijn kamer in kan gaan. Wanneer ik uiteindelijk "niets" meer te doen heb, word ik toch door mijn emoties overmand. Ik laat ik ze toe want het is ook de realiteit. Het trekt alle energie uit mijn lijf maar dat geeft niet want mijn bed is dichtbij. En moe val ik in slaap. Op naar de volgende dag.....
Ik ben blij dat ik in de buurt van Buenos Aires nog een aantal dingen niet heb gezien zoals de delta van Tigre en San Isidro. Het zijn deze uitstapjes die ik gebruik om deze laatste dagen mijn gedachten te verzetten. Het relaxte Tigre met eindeloos veel water, met eindeloos veel groen, geeft me dat ook. Natuurlijk lukt het me niet om helemaal geen gedachten te hebben maar eindeloos staren naar water maakt mijn hoofd wel leeg.
Alle andere dingen die ik doe, doe ik op de automatische piloot. Voor de vorm drink ik een wijntje op het balkon bij het hostel. Normaal gesproken zou dit een ultiem genietmoment zijn maar nu is het een vorm van tijdverdrijf totdat het donker wordt en ik mijn kamer in kan gaan. Wanneer ik uiteindelijk "niets" meer te doen heb, word ik toch door mijn emoties overmand. Ik laat ik ze toe want het is ook de realiteit. Het trekt alle energie uit mijn lijf maar dat geeft niet want mijn bed is dichtbij. En moe val ik in slaap. Op naar de volgende dag.....
Uitstapje naar Rosario
Geschreven 13 mei 2008 door Sandra.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het zeer de moeite waard was. En toevallig heb ik de juiste dingen gedaan op precies de juiste dagen. Rosario ligt prachtig aan de rivier Parana. Op zondag is het er druk met mensen (maar niet zo druk als Zandvoort op een zonnige dag) en dat geeft een heerlijk ontspannen en gezellige sfeer. Ook zonder de drukte van de zondag is het ontspannen lopen door de parken die langs de rivier liggen maar het zijn de mensen, bezoekers en verkopers, die de gezellige uitstraling geven.
Rosario heeft ook veel te bieden op het gebied van architectuur. Vele mooie oude gebouwen in verschillende architectonische stijlen sieren de straten. Op zondag waren de straten vooral leeg. Op zich prima wanneer je alleen voor de architectuur komt. Maar toen ik op maandag door de straten liep, met gevulde cafés en geroezemoes van mensen om heen, genoot ik toch meer van de schoonheid van de gebouwen dan de zondag ervoor in stilte.
Ik heb me prima vermaakt en zo in mijn eentje was de tijd dat ik er was voldoende. De volle potentie van de stad komt volgens mij pas echt tot zijn recht wanneer je er met je geliefde, zittend op een terras met een fles wijn geniet van de zonsondergang over de Parana. Niet één avond maar een paar avonden achter elkaar. Rosario is een grote stad maar wel een hele relaxte! Voor een indruk zie de foto's op Flickr of hierboven in de fotostrip.
Rosario heeft ook veel te bieden op het gebied van architectuur. Vele mooie oude gebouwen in verschillende architectonische stijlen sieren de straten. Op zondag waren de straten vooral leeg. Op zich prima wanneer je alleen voor de architectuur komt. Maar toen ik op maandag door de straten liep, met gevulde cafés en geroezemoes van mensen om heen, genoot ik toch meer van de schoonheid van de gebouwen dan de zondag ervoor in stilte.
Ik heb me prima vermaakt en zo in mijn eentje was de tijd dat ik er was voldoende. De volle potentie van de stad komt volgens mij pas echt tot zijn recht wanneer je er met je geliefde, zittend op een terras met een fles wijn geniet van de zonsondergang over de Parana. Niet één avond maar een paar avonden achter elkaar. Rosario is een grote stad maar wel een hele relaxte! Voor een indruk zie de foto's op Flickr of hierboven in de fotostrip.
Als een roos in Rosario
Geschreven 12 mei 2008 door Sandra.
Het is toch eigenlijk ongelooflijk dat ik er voor naar Rosario moet. Voor het eerst sinds ik hier ben, heb ik heel goed geslapen. Vergeleken bij Buenos Aires was dit hostel qua herrie een paradijs. Nu merk ik pas hoe erg het was, de eerste maand in San Telmo en nu is, in mijn appartement in Chacarita.
In San Telmo was het vooral het geluidsoverlast van dan weer de buren boven me dan weer het hostel beneden het appartementengebouw. Ook werd ik af en toe wakker van optrekkende bussen en hard scheurende motoren. Echter, vergeleken bij mijn appartement nu, viel San Telmo ook nog wel mee. Hier lijkt het alsof ik langs een snelweg lig. Avenida Córdoba is een drukke verkeersader. Elke dag en nog meer zo in het weekend. Dan word ik vaak wakker van piepende remmen, van de sirenes van politie, ambulance en brandweer en van vele, vele zware vrachtwagens.
Hier hoorde ik tot 11 uur luide muziek uit de woonkamer van het hostel. Hier hoorde ik af en toe het aanslaan van de ijskast en er was een continue zoem van één of andere elektrische installatie. Dat was het. Meer niet. Toen ik vanochtend wakker werd om 8 uur wist ik niet wat me was overkomen. Ik heb geslapen als een roos. Heerlijk gewoon!
In San Telmo was het vooral het geluidsoverlast van dan weer de buren boven me dan weer het hostel beneden het appartementengebouw. Ook werd ik af en toe wakker van optrekkende bussen en hard scheurende motoren. Echter, vergeleken bij mijn appartement nu, viel San Telmo ook nog wel mee. Hier lijkt het alsof ik langs een snelweg lig. Avenida Córdoba is een drukke verkeersader. Elke dag en nog meer zo in het weekend. Dan word ik vaak wakker van piepende remmen, van de sirenes van politie, ambulance en brandweer en van vele, vele zware vrachtwagens.
Hier hoorde ik tot 11 uur luide muziek uit de woonkamer van het hostel. Hier hoorde ik af en toe het aanslaan van de ijskast en er was een continue zoem van één of andere elektrische installatie. Dat was het. Meer niet. Toen ik vanochtend wakker werd om 8 uur wist ik niet wat me was overkomen. Ik heb geslapen als een roos. Heerlijk gewoon!
Uitbarsten of niet?
Geschreven 10 mei 2008 door Sandra.
In Nederland wisten jullie het eerder dan ik hier. Dat ook Buenos Aires stad last heeft van de vulkaan Chaitèn in Chili. Nu viel het gisteren nog wel mee, althans voorzover mijn informatie strekte. In de krant las ik dat de aswolken op een hoogte van 10.000 meter hingen. Maar in een zuidelijkere barrio van Buenos Aires, Quilmes, hingen de wolken wel al lager.
Op tv zag ik het bericht dat United Airlines en Delta Airlines hun vluchten op Buenos Aires hadden gecanceled. Nou zegt dit ook weer niet heel veel over ernstigheid. In mijn ogen past het geheel bij de aard van Amerikanen: sneller voorzichtiger.
Natuurlijk heb ik de berichten over de vulkaan gehoord en zie ik dat het een behoorlijk impact heeft en nog meer zal hebben wanneer hij volledig gaat uitbarsten. Een kwestie van tijd heb ik begrepen. Maar het nieuws dat er vluchten gecanceled zijn; dat trok pas echt mijn aandacht. Want stel je voor......?
Maar de opnieuw gestartte Paro del Campo is ook vandaag weer het hoofdnieuws. Dat zegt mij dat de aswolken nog niet heel veel effect hebben op Buenos Aires. Even heel egoïstisch hoop ik dat dat zo blijft, want als het echt een probleem wordt, dan kunnen vliegtuigen niet vliegen vanwege het gevaar op beschadiging aan de motoren. Maar ach, het is toekomst. Er valt nog weinig over te zeggen. We wachten af. Wat dit, en veel belangrijkere dingen betreft. Let's hope for the best!
Op tv zag ik het bericht dat United Airlines en Delta Airlines hun vluchten op Buenos Aires hadden gecanceled. Nou zegt dit ook weer niet heel veel over ernstigheid. In mijn ogen past het geheel bij de aard van Amerikanen: sneller voorzichtiger.
Natuurlijk heb ik de berichten over de vulkaan gehoord en zie ik dat het een behoorlijk impact heeft en nog meer zal hebben wanneer hij volledig gaat uitbarsten. Een kwestie van tijd heb ik begrepen. Maar het nieuws dat er vluchten gecanceled zijn; dat trok pas echt mijn aandacht. Want stel je voor......?
Maar de opnieuw gestartte Paro del Campo is ook vandaag weer het hoofdnieuws. Dat zegt mij dat de aswolken nog niet heel veel effect hebben op Buenos Aires. Even heel egoïstisch hoop ik dat dat zo blijft, want als het echt een probleem wordt, dan kunnen vliegtuigen niet vliegen vanwege het gevaar op beschadiging aan de motoren. Maar ach, het is toekomst. Er valt nog weinig over te zeggen. We wachten af. Wat dit, en veel belangrijkere dingen betreft. Let's hope for the best!
21 mei weer terug
Geschreven 06 mei 2008 door Sandra.
Officieel moet ik nog horen van British Airways dat ik op de vlucht zit. Maar als het goed is, is dat me gelukt en ben ik 21 mei weer terug in het land.
Deze week rond ik mijn werk af. Daarna heb ik nog tijd om een aantal plaatsen in de buurt van Buenos Aires te bezoeken. De laatste periode ga ik dus vooral de toerist uithangen.
Ik heb om meerdere redenen erge zin om naar huis te gaan. De aanleiding ervoor was echter niet mijn hondje of ook niet Ellu, hoezeer ik ze het liefst elke dag bij me zou willen hebben. De aanleiding was meer het gesukkel met het werk.
Nadat ik afgelopen vrijdag voor niets vroeg was opgestaan om downtown les te geven en ik een dik half uur op mijn student had zitten wachten, ben ik naar een café in de buurt gegaan voor een kopje koffie om daar mijn opties te overwegen. Ik had er genoeg tijd voor want ook andere lessen waren afgezegd, dus had ik maar liefst 3 uur vrij te besteden.
Voor mij is duidelijk dat de enige manier om hier nog maanden te zijn, zou zijn wanneer ik een paar dagen per week zou kunnen werken. En dan heb ik het over echt werken en niet over geld verdienen omdat studenten te laat hebben afgezegd.
Al eerder heb ik gekeken of ik iets zou kunnen doen om verandering aan te brengen in mijn werksituatie. Maar zonder resultaat. Ik had er nog wel 2 uurtjes lesgeven bij mij in de buurt bijgesnoept maar verder was ik niet gekomen. Ondertussen besefte ik ook goed dat ik hier nog te kort zou zijn om een echte baan met contract te vinden. Ik snap goed dat werkgevers graag commitment willen voor een langere periode.
En het is natuurlijk niet voor niets dat de Engelse-lesgeef-markt zo interessant is voor buitenlanders die hier maar een tijdje willen wonen en daarnaast ook nog wat willen reizen. Als Engels docent (zeker met een TEFL-diploma) kan je eigenlijk heel snel en overal aan de slag. Er zijn geen contracten en voor wie wil, heb je voordat je het weet een vol rooster met vele uren (2 uur bij de ene organisatie, 2 uur bij een andere, weer anderhalf uur bij nog een andere organisatie, 10 uur bij ........., met vele verschillende lesmethoden, met vele verschillende vormen van administratie en met vele verschillende locaties verspreid over de hele stad).
Maar een rooster vol met uren dat wilde ik niet. Daarom was ik in eerste instantie ook helemaal tevreden met mijn 10 uur bij ETS verspreid over de woensdag en vrijdag. En als het nou zo was geweest dat maar af en toe een les zou worden afgezegd dan was het ook anders geweest. Werk heeft voor mij, hier in Buenos Aires, als enige functie de functie van structuurgever. Iets nuttigs om te doen, om bezig te zijn en om op te gaan in het "normale" werkleven. En die functie heeft het niet gehad. Jammer, want het lesgeven zelf vond ik erg leuk om te doen.
Daarnaast heb ik het idee dat ik mijn doelstellingen hier heb bereikt. En dat er dus voor mij geen reden is om te leven met een werksituatie waar ik niet tevreden over ben en waar ik op korte termijn ook weinig invloed op kan uitoefenen.
En zo onstond mijn besluit. Ik heb het hier goed, ik vind het hier leuk en Buenos Aires is een geweldige stad. Ik kom naar huis, niet omdat ik heimwee heb of omdat ik me down voel of omdat ik Ellu teveel mis maar omdat ik mijn opties heb overwogen en zie dat ik er niet meer kan uithalen dan wat ik er tot nu toe heb uitgehaald. En ik héb er voor mezelf veel uitgehaald. Al was het alleen maar dat ik echt helemaal niet van koken hou en ook zeker niet kan koken!
Deze week rond ik mijn werk af. Daarna heb ik nog tijd om een aantal plaatsen in de buurt van Buenos Aires te bezoeken. De laatste periode ga ik dus vooral de toerist uithangen.
Ik heb om meerdere redenen erge zin om naar huis te gaan. De aanleiding ervoor was echter niet mijn hondje of ook niet Ellu, hoezeer ik ze het liefst elke dag bij me zou willen hebben. De aanleiding was meer het gesukkel met het werk.
Nadat ik afgelopen vrijdag voor niets vroeg was opgestaan om downtown les te geven en ik een dik half uur op mijn student had zitten wachten, ben ik naar een café in de buurt gegaan voor een kopje koffie om daar mijn opties te overwegen. Ik had er genoeg tijd voor want ook andere lessen waren afgezegd, dus had ik maar liefst 3 uur vrij te besteden.
Voor mij is duidelijk dat de enige manier om hier nog maanden te zijn, zou zijn wanneer ik een paar dagen per week zou kunnen werken. En dan heb ik het over echt werken en niet over geld verdienen omdat studenten te laat hebben afgezegd.
Al eerder heb ik gekeken of ik iets zou kunnen doen om verandering aan te brengen in mijn werksituatie. Maar zonder resultaat. Ik had er nog wel 2 uurtjes lesgeven bij mij in de buurt bijgesnoept maar verder was ik niet gekomen. Ondertussen besefte ik ook goed dat ik hier nog te kort zou zijn om een echte baan met contract te vinden. Ik snap goed dat werkgevers graag commitment willen voor een langere periode.
En het is natuurlijk niet voor niets dat de Engelse-lesgeef-markt zo interessant is voor buitenlanders die hier maar een tijdje willen wonen en daarnaast ook nog wat willen reizen. Als Engels docent (zeker met een TEFL-diploma) kan je eigenlijk heel snel en overal aan de slag. Er zijn geen contracten en voor wie wil, heb je voordat je het weet een vol rooster met vele uren (2 uur bij de ene organisatie, 2 uur bij een andere, weer anderhalf uur bij nog een andere organisatie, 10 uur bij ........., met vele verschillende lesmethoden, met vele verschillende vormen van administratie en met vele verschillende locaties verspreid over de hele stad).
Maar een rooster vol met uren dat wilde ik niet. Daarom was ik in eerste instantie ook helemaal tevreden met mijn 10 uur bij ETS verspreid over de woensdag en vrijdag. En als het nou zo was geweest dat maar af en toe een les zou worden afgezegd dan was het ook anders geweest. Werk heeft voor mij, hier in Buenos Aires, als enige functie de functie van structuurgever. Iets nuttigs om te doen, om bezig te zijn en om op te gaan in het "normale" werkleven. En die functie heeft het niet gehad. Jammer, want het lesgeven zelf vond ik erg leuk om te doen.
Daarnaast heb ik het idee dat ik mijn doelstellingen hier heb bereikt. En dat er dus voor mij geen reden is om te leven met een werksituatie waar ik niet tevreden over ben en waar ik op korte termijn ook weinig invloed op kan uitoefenen.
En zo onstond mijn besluit. Ik heb het hier goed, ik vind het hier leuk en Buenos Aires is een geweldige stad. Ik kom naar huis, niet omdat ik heimwee heb of omdat ik me down voel of omdat ik Ellu teveel mis maar omdat ik mijn opties heb overwogen en zie dat ik er niet meer kan uithalen dan wat ik er tot nu toe heb uitgehaald. En ik héb er voor mezelf veel uitgehaald. Al was het alleen maar dat ik echt helemaal niet van koken hou en ook zeker niet kan koken!
No abandone sus mascotas
Geschreven 04 mei 2008 door Sandra.
Ik schrok me te pletter bij het zien van dit bord. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd want ik ben - inderdaad - niet verantwoordelijk geweest. Integendeel, ik ben een onverantwoordelijk mens want ik heb mijn hondje verlaten! Zelfs voor een lange tijd. Dát terwijl ie nog aan het groeien is. Ik zou me moeten schamen. En mijn wreedheid ook. Verschrikkelijk. Wat een slechte baas ben ik toch!
Met een zwaar geweten liep ik, de ontaarde baas, naar huis. Beelden van een jankend hondje schoten aan mijn ogen voorbij. Hoe heb ik dit kunnen doen en hoe kan ik het in hemelsnaam weer goed maken.
Na veel wikken en wegen kom ik er op uit dat er maar één ding opzit waardoor ik mijn ziel kan redden: ik kom naar huis. Morgen ga ik mijn vlucht verzetten en als het lukt ben ik rond 24 mei weer thuis. Dán wijk ik nooit meer van zijn zijde (oké, voor een paar dagen mag....).
Met een zwaar geweten liep ik, de ontaarde baas, naar huis. Beelden van een jankend hondje schoten aan mijn ogen voorbij. Hoe heb ik dit kunnen doen en hoe kan ik het in hemelsnaam weer goed maken.
Na veel wikken en wegen kom ik er op uit dat er maar één ding opzit waardoor ik mijn ziel kan redden: ik kom naar huis. Morgen ga ik mijn vlucht verzetten en als het lukt ben ik rond 24 mei weer thuis. Dán wijk ik nooit meer van zijn zijde (oké, voor een paar dagen mag....).
Belgrano
Geschreven 03 mei 2008 door Sandra.
Vandaag was een mooie dag voor een wandeling door de wijk Belgrano. Vanaf mijn huis liep ik eerst door de wijk Colegiales heen. Deze wijk zou ik willen beschrijven als een zeer residentiële wijk. Eigenlijk een beetje zoals Chacarita. Erg knusserig allemaal.
Eénmaal het spoor overgestoken, veranderde de sfeer. Sowieso kwam ik van de drukke straat LaCroze op de nog drukkere avenida Cabildo terecht. Wat me vooral opviel, was de verandering in de bouw. In plaats van laagbouw was hier bijna alleen maar hoogbouw te zien. Af en toe kwam ik een oud gebouw tegen dat tussen de hoogbouw ingepropt stond. Een enorm contrast.
Het is leuk om te zien hoe wijken hier hun eigen karakter hebben. Zo is San Telmo een oude sfeervolle bohemiaanse wijk. El centro heeft een heel sterk zakenkarakter door alle kantoren die er gelokaliseerd zijn. Palermo viejo is ook sfeervol maar minder knus dan San Telmo. Palermo zou je eerder trendy kunnen noemen. Once is als een bijennest. Het is er vol met mensen, met verkeer en met allemaal winkels die hun produkten aan handelaren verkopen. Chacarita vind ik net een klein dorp en Belgrano is de wijk van de hoogbouw maar dan wel voor degenen met geld want er staan vette auto's in de straten en elk gebouw lijkt een lobby en 24-uur security te hebben.
San Telmo blijft mijn lievelingswijk maar ook door Belgrano lopen is een leuke manier van de dag doorbrengen! Foto's van Belgrano staan hierboven en op Flickr.
Eénmaal het spoor overgestoken, veranderde de sfeer. Sowieso kwam ik van de drukke straat LaCroze op de nog drukkere avenida Cabildo terecht. Wat me vooral opviel, was de verandering in de bouw. In plaats van laagbouw was hier bijna alleen maar hoogbouw te zien. Af en toe kwam ik een oud gebouw tegen dat tussen de hoogbouw ingepropt stond. Een enorm contrast.
Het is leuk om te zien hoe wijken hier hun eigen karakter hebben. Zo is San Telmo een oude sfeervolle bohemiaanse wijk. El centro heeft een heel sterk zakenkarakter door alle kantoren die er gelokaliseerd zijn. Palermo viejo is ook sfeervol maar minder knus dan San Telmo. Palermo zou je eerder trendy kunnen noemen. Once is als een bijennest. Het is er vol met mensen, met verkeer en met allemaal winkels die hun produkten aan handelaren verkopen. Chacarita vind ik net een klein dorp en Belgrano is de wijk van de hoogbouw maar dan wel voor degenen met geld want er staan vette auto's in de straten en elk gebouw lijkt een lobby en 24-uur security te hebben.
San Telmo blijft mijn lievelingswijk maar ook door Belgrano lopen is een leuke manier van de dag doorbrengen! Foto's van Belgrano staan hierboven en op Flickr.
Koninginnedag in Buenos Aires
Geschreven 01 mei 2008 door Sandra.
Overal ter wereld vieren Nederlanders Koninginnedag. Van Marijanne, mijn zus in India, weet ik dat daar ook altijd iets wordt georganiseerd. Het is een moment voor Nederlandse expats om elkaar te ontmoeten onder het genot van een Hollands hapje (kaas) en Hollands bier.
Ook hier in Buenos Aires werd een feestje georganiseerd door de Hollandvereniging in Argentinië. In een club in Palermo Viejo werd ik verwelkomd door mannen en vrouwen in oranje kleren. Helaas werden er hier geen Hollandse hapjes uitgedeeld maar de Heineken taps maakten overuren en de heerlijke Argentijnse wijnen vloeiden rijkelijk.
Ik waande me op de Oudegracht op Koninginnenacht omdat het behoorlijk druk was en je schuifelend door de mensenmassa heen moest, omdat het feestje voor een groot deel onder de blote hemel afspeelde en het fris maar gelukkig droog was. En omdat er een oer-Hollandse gezellige sfeer was.
Pas rond twee uur was ik weer thuis. Ik heb een hele gezellige avond gehad. Het was leuk om andere Nederlanders te spreken over hun leven in Argentinië. Sommigen zijn hier al heel lang; anderen zijn hier net als ik tijdelijk, variërend van 2 maanden tot 2 of 3 jaar. Wat mensen gemeen hebben, naast het Nederlander zijn, is de liefde voor het land, of specifiek voor Buenos Aires. Bij veel mensen is het zo begonnen: op slag verliefd geworden op de stad Buenos Aires om er vervolgens, na een kort intermezzo in Nederland, snel weer naar toe terug te gaan.
Ik kan me er alles bij voorstellen.
Ook hier in Buenos Aires werd een feestje georganiseerd door de Hollandvereniging in Argentinië. In een club in Palermo Viejo werd ik verwelkomd door mannen en vrouwen in oranje kleren. Helaas werden er hier geen Hollandse hapjes uitgedeeld maar de Heineken taps maakten overuren en de heerlijke Argentijnse wijnen vloeiden rijkelijk.
Ik waande me op de Oudegracht op Koninginnenacht omdat het behoorlijk druk was en je schuifelend door de mensenmassa heen moest, omdat het feestje voor een groot deel onder de blote hemel afspeelde en het fris maar gelukkig droog was. En omdat er een oer-Hollandse gezellige sfeer was.
Pas rond twee uur was ik weer thuis. Ik heb een hele gezellige avond gehad. Het was leuk om andere Nederlanders te spreken over hun leven in Argentinië. Sommigen zijn hier al heel lang; anderen zijn hier net als ik tijdelijk, variërend van 2 maanden tot 2 of 3 jaar. Wat mensen gemeen hebben, naast het Nederlander zijn, is de liefde voor het land, of specifiek voor Buenos Aires. Bij veel mensen is het zo begonnen: op slag verliefd geworden op de stad Buenos Aires om er vervolgens, na een kort intermezzo in Nederland, snel weer naar toe terug te gaan.
Ik kan me er alles bij voorstellen.
San
- Van 5 maart 2008 t/m 21 mei 2008 woonde en werkte ik in Buenos Aires, Argentinië
Ellu & San
- Van 5 maart 2006 t/m 4 maart 2007 hebben wij op onze tandem, Mien Masjien, door de USA, Canada, Uruguay, Argentinië en Chili gereisd.
Recente berichten
Archief
Gastenboek
Links uit ons leven
San's foto's
Onze reisfoto´s
- Op weg naar huis
- Met Jacq & Jack in en rondom Bariloche
- Rondje Chili
- Autotrip Zuid-Argentinië en Chili
- Mendoza naar San Martín de Los Andes
- Salta naar Mendoza
- Salta naar Salta
- Uruguay naar Iguazú
- Buenos Aires
- Canada
- Astoria naar Vancouver
- Crescent City naar Astoria
- San Francisco naar Crescent City
- Fallon naar San Francisco
- Cedar City naar Fallon
- Autotrip USA
- Tempe naar Cedar City
- Grand Canyon
- El Paso naar Tempe
- Del Rio naar El Paso
- Navasota naar Del Rio
- St. Francisville naar Navasota
- Defuniak Springs naar St. Francisville
- Ormond Beach naar Defuniak Springs
- Fort Meyers naar Ormond Beach
- Miami naar Key West
- Miami South Beach
Andere foto's
Onze rondbrieven
- Miami naar Cross Creek, Florida
- Cross Creek naar Austin, Texas
- Austin naar Wickenburg, Arizona
- Wickenburg naar San Francisco, Californië
- San Francisco naar Vancouver, Canada
- Vancouver naar Buenos Aires, Argentinië
- Buenos Aires naar Concordia, Argentinië
- Concordia naar Chilecito, Argentinië
- Chilecito naar San Martín de Los Andes, Argentinië
- Autotrip in zuiden van Argentinië en Chili
- Rondje Chili op Mien en lopen met Jacq & Jack, Argentinië
- Op de fiets terug naar Buenos Aires, en naar huis
