Ping Pong: the day after
Geschreven 29 maart 2008 door Sandra.
Mijn lijf is stijf en moe. De reden is dat ik gisteravond 2 uur lang getafeltennist heb. Iets dat ik al vele vele jaren niet meer heb gedaan. Dat ik me zo voel, is dus niet zo heel gek. Dat ik het een heerlijk gevoel vind ook niet. Ik zal je uitleggen waarom:
Het is een heerlijk gevoel omdat dit meer omvat dan alleen een paar uurtjes sporten. Zo was dit voor mij gisteren de redding van een suffe dag. Want wederom gingen mijn lessen niet door en wederom hoorde ik dat pas toen ik netjes gekleed en met mijn goede gedrag aan de balie stond bij mijn studente. Toen ik bij een bezoek aan ETS op de valreep ook nog hoorde dat a.s. woensdag een vrije dag is (Dag van de Arbeid) zakte de moed me enigszins in de schoenen: pas volgende week vrijdag heb ik dus mijn eerste les. Dat is ver weg voor iemand die staat te popelen om eindelijk eens te beginnen met werken!
Een beetje hangend en surfend, bracht ik mijn dag verder door. Ik was nog wel gaan frustatielunchen maar verder dan dat kwam ik niet. Bijna was ik ook thuis gebleven omdat ik de reis er naar toe (en dus ook weer terug) toch wel erg spannend vond. Gaan tafeltennissen, betekende namelijk dat ik voor het eerst iets zou gaan ondernemen op de avond, terwijl het donker is. Daarvoor had ik nog geen enkele reden gehad om 's avonds naar buiten te gaan (behalve even naar de overkant om palitos, een soort chipjes, te halen).
Via een geweldige website (als ie werkt) had ik uitgevonden hoe ik er moest komen met de bus. De trip er naar toe zou ongeveer een uur in beslag nemen (vandaar dat ik het een reis noem want zolang doen Ellu en ik er ook over wanneer we "helemaal" naar mijn moeder in Leiden toegaan). Praktisch voor de deur kon ik de eerste bus pakken om vervolgens over te stappen op een 2e bus die op korte afstand van de club een halte heeft. Toen ik zag waar ik over moest stappen, kreeg ik acuut een droge mond, brak het zweet me uit en voelde ik de spanning in mijn lijf. De overstap was precies op een plek in Buenos Aires, die bekend staat als een plek die je beter kan mijden in het donker én als vrouw alleen: het busstation van Constitución. Gelukkig was het nog vroeg op de avond dus er waren genoeg mensen in de buurt en na enig gezoek vond ik vrij snel de halte van de volgende bus. Eenmaal in de bus duurde het toch nog even voordat ik mijn angstige gevoel helemaal kwijt was. Maar het lukte me wel (en ook nu weer door te focussen op mijn ademhaling en me te ontspannen)!
Op de club werd ik verwelkomd door de eigenaar, Fernando Minc. Hij vertelde over wat hij deed (Leuk, hij is trainer van de nationale selectie van gehandicapte tafeltennissers), hoe het tafeltennis in Argentinië is georganiseerd en hij informeerde naar mijn tafeltennisgeschiedenis. In korte tijd had ik zo al meer Spaans gesproken dan ik in al die weken bij elkaar heb gedaan. En naast het Spaans spreken, kon ik ook zonder problemen aansluiten bij de groep en bij de tafeltennistraining.
Na 2 uur was de training afgelopen. Niet alleen werd ik meteen uitgenodigd om een keer mee te gaan eten (parilla), een vrijdagavondtraditie van een aantal mensen uit de groep, ook regelde Fernando voor me dat ik deze keer met iemand mee terug kon rijden naar San Telmo. Echt geweldig! De rit terug betekende een volgende onderdompeling in de wereld van het Castellano en een blik op Buenos Aires rond middernacht.
En zo hebben 2 simpele uurtjes tafeltennis me meer gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Het was met recht een enorm geweldige ervaring. Vandaar dus: dat heerlijke gevoel en dat ik er vanochtend dan zo uitzag, ach!
Het is een heerlijk gevoel omdat dit meer omvat dan alleen een paar uurtjes sporten. Zo was dit voor mij gisteren de redding van een suffe dag. Want wederom gingen mijn lessen niet door en wederom hoorde ik dat pas toen ik netjes gekleed en met mijn goede gedrag aan de balie stond bij mijn studente. Toen ik bij een bezoek aan ETS op de valreep ook nog hoorde dat a.s. woensdag een vrije dag is (Dag van de Arbeid) zakte de moed me enigszins in de schoenen: pas volgende week vrijdag heb ik dus mijn eerste les. Dat is ver weg voor iemand die staat te popelen om eindelijk eens te beginnen met werken!
Een beetje hangend en surfend, bracht ik mijn dag verder door. Ik was nog wel gaan frustatielunchen maar verder dan dat kwam ik niet. Bijna was ik ook thuis gebleven omdat ik de reis er naar toe (en dus ook weer terug) toch wel erg spannend vond. Gaan tafeltennissen, betekende namelijk dat ik voor het eerst iets zou gaan ondernemen op de avond, terwijl het donker is. Daarvoor had ik nog geen enkele reden gehad om 's avonds naar buiten te gaan (behalve even naar de overkant om palitos, een soort chipjes, te halen).
Via een geweldige website (als ie werkt) had ik uitgevonden hoe ik er moest komen met de bus. De trip er naar toe zou ongeveer een uur in beslag nemen (vandaar dat ik het een reis noem want zolang doen Ellu en ik er ook over wanneer we "helemaal" naar mijn moeder in Leiden toegaan). Praktisch voor de deur kon ik de eerste bus pakken om vervolgens over te stappen op een 2e bus die op korte afstand van de club een halte heeft. Toen ik zag waar ik over moest stappen, kreeg ik acuut een droge mond, brak het zweet me uit en voelde ik de spanning in mijn lijf. De overstap was precies op een plek in Buenos Aires, die bekend staat als een plek die je beter kan mijden in het donker én als vrouw alleen: het busstation van Constitución. Gelukkig was het nog vroeg op de avond dus er waren genoeg mensen in de buurt en na enig gezoek vond ik vrij snel de halte van de volgende bus. Eenmaal in de bus duurde het toch nog even voordat ik mijn angstige gevoel helemaal kwijt was. Maar het lukte me wel (en ook nu weer door te focussen op mijn ademhaling en me te ontspannen)!
Op de club werd ik verwelkomd door de eigenaar, Fernando Minc. Hij vertelde over wat hij deed (Leuk, hij is trainer van de nationale selectie van gehandicapte tafeltennissers), hoe het tafeltennis in Argentinië is georganiseerd en hij informeerde naar mijn tafeltennisgeschiedenis. In korte tijd had ik zo al meer Spaans gesproken dan ik in al die weken bij elkaar heb gedaan. En naast het Spaans spreken, kon ik ook zonder problemen aansluiten bij de groep en bij de tafeltennistraining.
Na 2 uur was de training afgelopen. Niet alleen werd ik meteen uitgenodigd om een keer mee te gaan eten (parilla), een vrijdagavondtraditie van een aantal mensen uit de groep, ook regelde Fernando voor me dat ik deze keer met iemand mee terug kon rijden naar San Telmo. Echt geweldig! De rit terug betekende een volgende onderdompeling in de wereld van het Castellano en een blik op Buenos Aires rond middernacht.
En zo hebben 2 simpele uurtjes tafeltennis me meer gebracht dan ik ooit had kunnen denken. Het was met recht een enorm geweldige ervaring. Vandaar dus: dat heerlijke gevoel en dat ik er vanochtend dan zo uitzag, ach!
Cacerolazos en Buenos Aires
Geschreven 27 maart 2008 door Sandra.
Al meer dan 2 weken is het aan de gang: el paro del campo! Ofwel: de staking van het platteland. Al 2 weken protesteren de boeren in Argentinië tegen de Kirchner-regering. Sinds 2 dagen krijgen zij steun van de inwoners van Buenos Aires en dat leidt tot luidruchtige protesten, overal in de stad:
Buenos Aires - De aanhoudende protesten van boeren in Argentinië lijken zich steeds verder uit te breiden. In de hoofdstad Buenos Aires liepen honderden inwoners met potten en pannen naar het presidentieel paleis om steun te betuigen aan de boeren. Ook in de noordelijke stad Tucuman werd gedemonstreerd. Argentijnse boeren voeren al twee weken actie tegen een extra belasting op de export van landbouwproducten zoals vlees, soja en graan. Ze hebben enkele belangrijke wegen geblokkeerd en de graanproductie is zo goed als stil komen te liggen. Gevreesd wordt dat er voedseltekorten ontstaan. Een einde aan het conflict lijkt niet in zicht; de Argentijnse president Cristina Fernandez benadrukt dat de belastingmaatregel hoe dan ook doorgaat. (Bron: wereldomroep)
Gisteravond kon ik het protest vanuit mijn appartement goed horen. Luid klonken de slagen op de potten en pannen. Voor een indruk van dit protest kun je dit filmpje kijken op YouTube. Dit protest is één van de heftigste sinds de financiële crisis in Argentinië in 2001. Het is het gesprek van de dag en de schappen raken inderdaad leeg.
Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Een artikel uit de Volkskrant dat ik toegestuurd heb gekregen, geeft aan dat de regering op dit moment de winsten van de boeren aan het belasten is om zo ook wat van deze winst terug te geven aan het arme deel van de Argentijnse bevolking. Tja, daar kan ik het wel mee eens zijn! Maar ja, hoe wij als westers land en in dit geval als links krant er over berichten, kan soms ook wat éénzijdig zijn. Het beste voor mij is in ieder geval dat ik mijn mening maar even voor me moet houden. De protesten zijn nog elke avond met vuistslagen en knokpartijen afgesloten.
Voorlopig heb ik nog melk, eieren en brood. Voor mij geen nood aan de man. Enne, zodra ik honger ga lijden, kom ik gewoon terug naar huis.
Buenos Aires - De aanhoudende protesten van boeren in Argentinië lijken zich steeds verder uit te breiden. In de hoofdstad Buenos Aires liepen honderden inwoners met potten en pannen naar het presidentieel paleis om steun te betuigen aan de boeren. Ook in de noordelijke stad Tucuman werd gedemonstreerd. Argentijnse boeren voeren al twee weken actie tegen een extra belasting op de export van landbouwproducten zoals vlees, soja en graan. Ze hebben enkele belangrijke wegen geblokkeerd en de graanproductie is zo goed als stil komen te liggen. Gevreesd wordt dat er voedseltekorten ontstaan. Een einde aan het conflict lijkt niet in zicht; de Argentijnse president Cristina Fernandez benadrukt dat de belastingmaatregel hoe dan ook doorgaat. (Bron: wereldomroep)
Gisteravond kon ik het protest vanuit mijn appartement goed horen. Luid klonken de slagen op de potten en pannen. Voor een indruk van dit protest kun je dit filmpje kijken op YouTube. Dit protest is één van de heftigste sinds de financiële crisis in Argentinië in 2001. Het is het gesprek van de dag en de schappen raken inderdaad leeg.
Ik weet niet goed wat ik er van moet vinden. Een artikel uit de Volkskrant dat ik toegestuurd heb gekregen, geeft aan dat de regering op dit moment de winsten van de boeren aan het belasten is om zo ook wat van deze winst terug te geven aan het arme deel van de Argentijnse bevolking. Tja, daar kan ik het wel mee eens zijn! Maar ja, hoe wij als westers land en in dit geval als links krant er over berichten, kan soms ook wat éénzijdig zijn. Het beste voor mij is in ieder geval dat ik mijn mening maar even voor me moet houden. De protesten zijn nog elke avond met vuistslagen en knokpartijen afgesloten.
Voorlopig heb ik nog melk, eieren en brood. Voor mij geen nood aan de man. Enne, zodra ik honger ga lijden, kom ik gewoon terug naar huis.
Eerste werkdag
Geschreven 26 maart 2008 door Sandra.
Helemaal opgetut, volgens mij normen, ging ik al vroeg op pad. Eerst om een welverdiende kop koffie te drinken op mijn terras, om nog wat fotokopietjes te maken en om dan op tijd naar Citi bank te gaan. Lekker downtown dus goed lopend doen vanaf hier.
De koffie smaakte me heerlijk maar ik heb 'm toch wel snel naar binnen gewerkt omdat ik niet te laat wilde komen (12 uur les; het was pas 11 uur, maar toch!). De kopietjes had ik al gemaakt en omdat ik een eerste goede indruk wilde maken, heb ik maar de bus genomen. Anders zou ik zo zwetend aan komen (het is heet vandaag, 25 - 28 graden) en dat wilde ik voorkomen.
Om half 12 was ik in de straat van Citi bank en dus ruim op tijd. Dus heb ik eerst een reconnaissance gedaan: waar is de ingang, hoe druk is het daar binnen en hoe lang is het lopen naar de dichtsbijzijnde koffietent.
De dichtsbijzijnde koffietent was om de hoek dus ook daar kon ik nog een café con leche naar binnen werken. Om kwart voor 12 toog ik naar Citi bank en om 10 voor 12 stond ik te wachten op mijn eerste studente terwijl de receptionist haar informeerde over mijn aanwezigheid.
De receptionist kwam terug met het nieuws dat ze een vergadering heeft en niet kan. Of ik morgen dan maar kan. Nou wil ik niet inflexibel zijn maar ik weet ook dat ik niet met me moet laten sollen, dus heb ik de receptionist te verstaan gegeven dat ik haar zie op vrijdag op de reeds geplande volgende afspraak!
Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Mijn eerste les werd ter plekke afgezegd en mijn tweede les ging ook al niet door (maar dat wist ik al): studente 2 is op vakantie. De goede kanten hieraan: ik heb eindelijk weer eens wat meer Spaans moeten spreken en ik krijg gewoon wel doorbetaald. Had ze maar 24 uur vantevoren af moeten zeggen, aldus company policy.
't Is wat leven in een andere cultuur :-)
p.s. Positief is dat ik gisteren op mijn eigen initiatief een gezellige afspraak heb gehad met een Nederlandse collega. Ik zei toch al dat ik er wel kom!
De koffie smaakte me heerlijk maar ik heb 'm toch wel snel naar binnen gewerkt omdat ik niet te laat wilde komen (12 uur les; het was pas 11 uur, maar toch!). De kopietjes had ik al gemaakt en omdat ik een eerste goede indruk wilde maken, heb ik maar de bus genomen. Anders zou ik zo zwetend aan komen (het is heet vandaag, 25 - 28 graden) en dat wilde ik voorkomen.
Om half 12 was ik in de straat van Citi bank en dus ruim op tijd. Dus heb ik eerst een reconnaissance gedaan: waar is de ingang, hoe druk is het daar binnen en hoe lang is het lopen naar de dichtsbijzijnde koffietent.
De dichtsbijzijnde koffietent was om de hoek dus ook daar kon ik nog een café con leche naar binnen werken. Om kwart voor 12 toog ik naar Citi bank en om 10 voor 12 stond ik te wachten op mijn eerste studente terwijl de receptionist haar informeerde over mijn aanwezigheid.
De receptionist kwam terug met het nieuws dat ze een vergadering heeft en niet kan. Of ik morgen dan maar kan. Nou wil ik niet inflexibel zijn maar ik weet ook dat ik niet met me moet laten sollen, dus heb ik de receptionist te verstaan gegeven dat ik haar zie op vrijdag op de reeds geplande volgende afspraak!
Daar stond ik dan met mijn goede gedrag. Mijn eerste les werd ter plekke afgezegd en mijn tweede les ging ook al niet door (maar dat wist ik al): studente 2 is op vakantie. De goede kanten hieraan: ik heb eindelijk weer eens wat meer Spaans moeten spreken en ik krijg gewoon wel doorbetaald. Had ze maar 24 uur vantevoren af moeten zeggen, aldus company policy.
't Is wat leven in een andere cultuur :-)
p.s. Positief is dat ik gisteren op mijn eigen initiatief een gezellige afspraak heb gehad met een Nederlandse collega. Ik zei toch al dat ik er wel kom!
Zwaar
Geschreven 23 maart 2008 door Sandra.
Ik heb het zwaar! Vrijdag (een niet zo goede vrijdag) begon het en het is nog niet weg.
Het begon met iets heel kleins: mijn cafeetje was niet open, terwijl dat wel zo had moeten zijn. Ik had het zelfs speciaal gevraagd, of ze tijdens deze Semana Santa (heilige week) open zouden zijn! Er was echter geen beweging te bekennen dus liep ik maar door naar een café dat wel open was. Daar gezeten aan een tafeltje voelde ik de tranen opkomen zonder me nog bewust te zijn of zonder nog voor mezelf verwoord te hebben wat er nou eigenlijk aan de hand was.
De vrijdagse labiliteit kwam zeker ook voort uit het feit dat ik net ongesteld was geworden. Daar heb ik altijd enorme last van en ik weet dat er dan allerlei heftige emoties naar boven kunnen komen, die buiten proportie zijn. Maar ondanks dat deze emoties buiten proportie zijn, zijn ze er wel. En vertellen ze me ook meestal iets.
Doordat mijn café dicht was, verloor ik die dag even mijn houvast. Het ritueel van op het terrasje zitten, hoort bij een routine en die routine gebruik ik om hier invulling aan mijn dag te geven. Die invulling is nog heel beperkt éénzijdig. Ik studeer, bereid een beetje lessen voor, kijk tv, kook, eet en slaap. In mijn eentje! Af en toe trek ik er op uit of doe ik een boodschap. In mijn eentje!
Dat is wat me dit weekend opbreekt. Ik voel me alleen. En ik ga me ineens ook heel erg afvragen waarom ik dit doe terwijl ik aan de andere kant van de wereld een fantastisch mooie vrouw, een schat van een hond en lieve vrienden en familie heb! Waarom zou ik hier in mijn eentje zitten, terwijl er geen noodzaak is om in mijn eentje te zitten? Als het moet, red ik het echt wel alleen. Daar heb ik deze ervaring niet voor nodig? Toch?
Tegelijkertijd besef ik dat ik juist door hier te zijn met zekerheid durf te zeggen dat ik het inderdaad thuis in mijn eentje kan redden. Dát had ik 3 weken geleden nog niet met 100% zekerheid durven zeggen. Dát is dus al pure winst.
Blijft dat ik het zwaar heb. Blijft dat ik regelmatig tranen in mijn ogen heb en met een brok in mijn keel zit. Nee, ik heb geen oncontroleerbare huilbuien meer zoals afgelopen vrijdag maar voorlopig ben ik nog wel alleen.
Gelukkig zie ik ook daar een positieve ontwikkeling. Ik wil niet alleen zijn. Tenminste niet de hele tijd. Ik mag dan wel een huismus zijn maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Dus weet ik nu ook dat ik, als het moet, naar gezelschap op zoek zal gaan. Mijn eerste schreden op sociaal gebied heb ik dan ook gezet. Ik kom er wel!
Het begon met iets heel kleins: mijn cafeetje was niet open, terwijl dat wel zo had moeten zijn. Ik had het zelfs speciaal gevraagd, of ze tijdens deze Semana Santa (heilige week) open zouden zijn! Er was echter geen beweging te bekennen dus liep ik maar door naar een café dat wel open was. Daar gezeten aan een tafeltje voelde ik de tranen opkomen zonder me nog bewust te zijn of zonder nog voor mezelf verwoord te hebben wat er nou eigenlijk aan de hand was.
De vrijdagse labiliteit kwam zeker ook voort uit het feit dat ik net ongesteld was geworden. Daar heb ik altijd enorme last van en ik weet dat er dan allerlei heftige emoties naar boven kunnen komen, die buiten proportie zijn. Maar ondanks dat deze emoties buiten proportie zijn, zijn ze er wel. En vertellen ze me ook meestal iets.
Doordat mijn café dicht was, verloor ik die dag even mijn houvast. Het ritueel van op het terrasje zitten, hoort bij een routine en die routine gebruik ik om hier invulling aan mijn dag te geven. Die invulling is nog heel beperkt éénzijdig. Ik studeer, bereid een beetje lessen voor, kijk tv, kook, eet en slaap. In mijn eentje! Af en toe trek ik er op uit of doe ik een boodschap. In mijn eentje!
Dat is wat me dit weekend opbreekt. Ik voel me alleen. En ik ga me ineens ook heel erg afvragen waarom ik dit doe terwijl ik aan de andere kant van de wereld een fantastisch mooie vrouw, een schat van een hond en lieve vrienden en familie heb! Waarom zou ik hier in mijn eentje zitten, terwijl er geen noodzaak is om in mijn eentje te zitten? Als het moet, red ik het echt wel alleen. Daar heb ik deze ervaring niet voor nodig? Toch?
Tegelijkertijd besef ik dat ik juist door hier te zijn met zekerheid durf te zeggen dat ik het inderdaad thuis in mijn eentje kan redden. Dát had ik 3 weken geleden nog niet met 100% zekerheid durven zeggen. Dát is dus al pure winst.
Blijft dat ik het zwaar heb. Blijft dat ik regelmatig tranen in mijn ogen heb en met een brok in mijn keel zit. Nee, ik heb geen oncontroleerbare huilbuien meer zoals afgelopen vrijdag maar voorlopig ben ik nog wel alleen.
Gelukkig zie ik ook daar een positieve ontwikkeling. Ik wil niet alleen zijn. Tenminste niet de hele tijd. Ik mag dan wel een huismus zijn maar ik heb wel behoefte aan sociaal contact. Dus weet ik nu ook dat ik, als het moet, naar gezelschap op zoek zal gaan. Mijn eerste schreden op sociaal gebied heb ik dan ook gezet. Ik kom er wel!
Foto's van mijn eerste schreden in Bonnie
Geschreven 20 maart 2008 door Sandra.
In de fotobalk hierboven kun je steeds het meest recente fotoalbum zien. Zodra er weer een nieuw album is kun je de oude albums bekijken door onder San's foto's op één van de links te klikken. Vandaag kun je een aantal foto's zien die vooral een beeld geven van San Telmo, de wijk waar ik nu woon.
Wikipedia zegt over San Telmo het volgende: "San Telmo, met zijn elegante koloniale architectuur, is de wijk van de antiquiteitenhandelaren en kunstenaars. De eertijdse achterbuurt trok in de jaren zestig talloze kunstenaars en intellectuelen die het gebied weer lieten opleven. Naast de ateliers en antiekwinkels lokt de barrio met zijn uitstekende restaurants en een zondagse vlooienmarkt op het plein Plaza Dorrego. De stadswijk beschikt ook over de oudste en bekendste tangokroegen zoals Michelangelo, La Casa Blanca en La Casa Rosada. Talloze statige oude gebouwen zijn nu gerestaureerd en huisvesten nachtclubs, boetieks en ateliers."
Ik geniet vooral van de architectuur, de knusse sfeer en van Origen, mijn café op de hoek van Perú & Humberto primo. San Telmo is goed vertoeven!
Wikipedia zegt over San Telmo het volgende: "San Telmo, met zijn elegante koloniale architectuur, is de wijk van de antiquiteitenhandelaren en kunstenaars. De eertijdse achterbuurt trok in de jaren zestig talloze kunstenaars en intellectuelen die het gebied weer lieten opleven. Naast de ateliers en antiekwinkels lokt de barrio met zijn uitstekende restaurants en een zondagse vlooienmarkt op het plein Plaza Dorrego. De stadswijk beschikt ook over de oudste en bekendste tangokroegen zoals Michelangelo, La Casa Blanca en La Casa Rosada. Talloze statige oude gebouwen zijn nu gerestaureerd en huisvesten nachtclubs, boetieks en ateliers."
Ik geniet vooral van de architectuur, de knusse sfeer en van Origen, mijn café op de hoek van Perú & Humberto primo. San Telmo is goed vertoeven!
Geduld wordt op de proef gesteld
Geschreven 19 maart 2008 door Sandra.
Eén van de redenen dat ik er voor heb gekozen om bij ETS te werken, is omdat ze professioneel en georganiseerd overkwamen. Dat ze professioneel zijn, dat zie ik nog steeds. Maar om ze nou georganiseerd te noemen............ Nou wil ik niet meteen zeggen dat ze ongeorganiseerd zijn: ik bekijk het immers met Hollandse ogen en niet met die van een Argentijnse. Dus in mijn ogen lopen dingen niet zo soepel als ik verwacht had. Ze stellen mijn geduld behoorlijk op de proef.
Zoals een welgeaarde Nederlandse, die ook nog eens met een perfectionistische persoonlijkheidstrek worstelt (vind je het gek dat mijn geduld op de proef wordt gesteld?!), wil ik goed voorbereid te werk gaan, de informatie over mijn lessen en mijn studenten op tijd weten en verwacht ik dat wat beloofd is, ook gebeurt.
Helaas heb ik met betrekking tot alle bovengenoemde punten geen succes gehad. Ik kan me nog niet goed voorbereiden omdat ik nog steeds niet weet wat de behoeftes van de studenten zijn, ik weet dat ik volgende week 4 uur les moet geven maar waar dat is nog de grote vraag en in plaats van 18 uur werd het 12 uur en is het nu dus nog maar 4 uur lesgeven geworden.
Tot vandaag lukte het me aardig om alles in cultureel perspectief te zien en de boel te relativeren. Maar toen ik, zoals beloofd was de informatie over mijn lessen wilde ophalen, wist de secretaresse van niets. Het is nog steeds geen ramp hoor (zo ver ben ik al) maar ik heb vandaag wel al een paar keer onderstaand gezicht getrokken:
Zoals een welgeaarde Nederlandse, die ook nog eens met een perfectionistische persoonlijkheidstrek worstelt (vind je het gek dat mijn geduld op de proef wordt gesteld?!), wil ik goed voorbereid te werk gaan, de informatie over mijn lessen en mijn studenten op tijd weten en verwacht ik dat wat beloofd is, ook gebeurt.
Helaas heb ik met betrekking tot alle bovengenoemde punten geen succes gehad. Ik kan me nog niet goed voorbereiden omdat ik nog steeds niet weet wat de behoeftes van de studenten zijn, ik weet dat ik volgende week 4 uur les moet geven maar waar dat is nog de grote vraag en in plaats van 18 uur werd het 12 uur en is het nu dus nog maar 4 uur lesgeven geworden.
Tot vandaag lukte het me aardig om alles in cultureel perspectief te zien en de boel te relativeren. Maar toen ik, zoals beloofd was de informatie over mijn lessen wilde ophalen, wist de secretaresse van niets. Het is nog steeds geen ramp hoor (zo ver ben ik al) maar ik heb vandaag wel al een paar keer onderstaand gezicht getrokken:
Een (in)drukke dag
Geschreven 17 maart 2008 door Sandra.
Wat ik nog recht moet zetten, is dat ik niet vandaag ben begonnen met mijn werk. Pas volgende week na de Pasen begin ik met lesgeven. Deze week kan ik dus mooi al wat lessen voorbereiden. En om weer een beetje een ritme te krijgen, ben ik vanaf vandaag weer begonnen met een vast schema waarin ook studeren een plek heeft. Zo heb ik vanochtend eerst 2 uur gestudeerd (klinische psychologie) en daarna heb ik gesport. Na de lunch heb ik 2 uur uitgetrokken om een les voor te bereiden. Ook dat is me gelukt, wat ik trouwens best knap vind van mezelf omdat ik nog niet weet wat de studenten precies willen leren. Mijn lesvoorbereiding is nu gebaseerd op de minimale informatie die ik vorige week van Hernán heb gehad. Hopelijk hoef ik alleen maar kleine aanpassingen te doen en anders is dit alvast een mooie vingeroefening.
Eigenlijk was al het werk dat ik heb verricht niet eens wat het een drukke dag maakte. De drukte zat hem meer in mijn fietstocht naar en van de sportschool. Wat een hectiek en wat een lawaai. Zelfs met de fiets kwam ik er af en toe niet door. Dit vooral omdat ál die bussen in de veel te smalle straatjes de boel flink blokkeren. En zij zijn het grootst dus iedereen laat het ook gebeuren. Het recht van de sterkste in praktijk. Zwetend kwam ik al aan bij de sportschool en toen ik eenmaal weer thuis was, had het zweet zich verder vermengd met alle viezigheid die in de lucht zit. Even naar de sportschool gaan, is er hier niet bij maar je krijgt wel waar voor je geld :-)
Ook mijn tweede actie droeg bij aan de drukte van de dag. Omdat mijn terras op maandag gesloten is (zielig hè?), ben ik pas na het les voorbereiden de straat op gegaan. Het doel was om geld op te nemen voor mijn nieuwe appartement. Ook dat was weer een hele belevenis want de eerste twee ATM's die ik bezocht, werkten allebei niet. Ook de derde leek het even niet te doen: de man voor me vertelde me dat ze tussen 3 en 4 de automaten bijvullen, en het was half 4! Gelukkig kreeg de man bij zijn 3e poging geld dus was ik ook verzekerd van mijn centen. Ondertussen was mijn t-shirt nat van het zweet en had ik reeds half San Telmo doorgelopen.
Het laatste wat indruk op me maakte was het hoopje rotzooi dat onder een muur van bloedrode posters lag. Pas toen ik goed keek, kon ik er een man in onderscheiden. Hoewel ik steeds de lof zing op Buenos Aires hoort ook dit bij de stad. Sinds de crisis in Argentinië zijn er vele mensen in armoede geraakt. Deze man is er waarschijnlijk één van.
Eigenlijk was al het werk dat ik heb verricht niet eens wat het een drukke dag maakte. De drukte zat hem meer in mijn fietstocht naar en van de sportschool. Wat een hectiek en wat een lawaai. Zelfs met de fiets kwam ik er af en toe niet door. Dit vooral omdat ál die bussen in de veel te smalle straatjes de boel flink blokkeren. En zij zijn het grootst dus iedereen laat het ook gebeuren. Het recht van de sterkste in praktijk. Zwetend kwam ik al aan bij de sportschool en toen ik eenmaal weer thuis was, had het zweet zich verder vermengd met alle viezigheid die in de lucht zit. Even naar de sportschool gaan, is er hier niet bij maar je krijgt wel waar voor je geld :-)
Ook mijn tweede actie droeg bij aan de drukte van de dag. Omdat mijn terras op maandag gesloten is (zielig hè?), ben ik pas na het les voorbereiden de straat op gegaan. Het doel was om geld op te nemen voor mijn nieuwe appartement. Ook dat was weer een hele belevenis want de eerste twee ATM's die ik bezocht, werkten allebei niet. Ook de derde leek het even niet te doen: de man voor me vertelde me dat ze tussen 3 en 4 de automaten bijvullen, en het was half 4! Gelukkig kreeg de man bij zijn 3e poging geld dus was ik ook verzekerd van mijn centen. Ondertussen was mijn t-shirt nat van het zweet en had ik reeds half San Telmo doorgelopen.
Het laatste wat indruk op me maakte was het hoopje rotzooi dat onder een muur van bloedrode posters lag. Pas toen ik goed keek, kon ik er een man in onderscheiden. Hoewel ik steeds de lof zing op Buenos Aires hoort ook dit bij de stad. Sinds de crisis in Argentinië zijn er vele mensen in armoede geraakt. Deze man is er waarschijnlijk één van.
Dip & opkikker
Geschreven 15 maart 2008 door Sandra.
Vandaag heb ik mijn eerste echte post ontvangen! Hoewel ik mijn fiets mee naar boven moest sjouwen, kon ik niet wachten om de envelop alvast mee naar boven te nemen. Dus hield ik in mijn ene hand, balancerend in de lift, mijn fiets vast en keek ik steeds vol verwachting naar de envelop in mijn andere hand.
Nadat ik al mijn spullen én de fiets snel had geloosd, heb ik eerst een foto genomen en daarna heb ik de envelop opengemaakt. Het was een kaart in de vorm van een kikker, een opkikker! En, jullie mogen best weten, dat ik die goed kon gebruiken. Hoewel ik me al weer beter voel, was ik 2 dagen eerder ten prooi gevallen aan een dipje. Na mijn bezoek aan de Jumbo!
De opkikker heeft zijn werking gehad want niet alleen heb ik nu een leuke kaart hangen aan mijn fotolijst ook moet ik steeds lachen als ik er aan denk of als ik hem zie. Geef mij dus maar een leuke kaart in plaats van een cup-a-soup. Die laatste kan ik namelijk gewoon bij de Jumbo kopen!
Nadat ik al mijn spullen én de fiets snel had geloosd, heb ik eerst een foto genomen en daarna heb ik de envelop opengemaakt. Het was een kaart in de vorm van een kikker, een opkikker! En, jullie mogen best weten, dat ik die goed kon gebruiken. Hoewel ik me al weer beter voel, was ik 2 dagen eerder ten prooi gevallen aan een dipje. Na mijn bezoek aan de Jumbo!
De opkikker heeft zijn werking gehad want niet alleen heb ik nu een leuke kaart hangen aan mijn fotolijst ook moet ik steeds lachen als ik er aan denk of als ik hem zie. Geef mij dus maar een leuke kaart in plaats van een cup-a-soup. Die laatste kan ik namelijk gewoon bij de Jumbo kopen!
Jumbo
Geschreven 13 maart 2008 door Sandra.
Ik zit te zweten achter mijn laptop. Het komt omdat het warm is én omdat ik net een welverdiend, met badschuim gevuld bad heb genomen. Badschuim dat ik bij de Jumbo heb gevonden. Voor de duidelijkheid: de Jumbo is voor Argentinië wat de Wall Mart is voor de USA.
Makkelijk was het allemaal niet. Integendeel: met moeite heb ik die badschuim kunnen vinden. Wel 20 keer heb ik op de schappen met toiletspullen enzo gezocht maar vinden deed ik niet. Wel ben ik knijpers rijker maar ook met broodbeleg loop ik nog steeds te sukkelen. En vanaf dag één ben ik op zoek naar een riem waarin zelfs de Jumbo me niet van kon voorzien. Ondanks het grote assortiment van de Jumbo is het toch voor mij heel beperkt (en sommige dingen zijn ook behoorlijk duur).
Dus ben ik nu aan het experimenteren geslagen. Kippaté heb ik in huis! En iets dat lijkt op boterhammenworst maar dan met olijven. Ook heb ik een blikje sardientjes in tomaten meegenomen. Dat zou ik thuis nooit op brood doen maar nu...... je weet maar nooit.
Voor het avondeten had ik groente en vegetarische burgers ingeslagen want ik durf zelf nog niet aan het vlees. Hier lijkt het vlees nog op het dier waar het vanaf komt. Omdat ik zo moe was van het winkelen in combinatie met de reis terug in een overvolle metro, heb ik snel het bakje aardappelsalade met ei en ham leeggegeten. Die vegetarische burgers heb ik trouwens genomen omdat tofú niet te verkrijgen was. Sterker nog: er werd me zelfs gevraagd wat het is en hoe het er uitziet. Terwijl ik in het Clarín magazine toch echt een recept ermee heb gezien.
Goed nieuws is wel dat de Jumbo vele keren meer keuze heeft dan de supermarkt in de stad. En ze bieden de mogelijkheid om het thuis te brengen. Dat is mooi want zodra ik voor 6 maanden in mijn andere appartement zit inclusief een koelkast met vriezer dan ga ik 'r wel een keer mijn winkelwagen helemaal volstouwen. Want een paar keer in de week zo'n tripje; dat trek ik echt niet. Veels te vermoeiend!
Makkelijk was het allemaal niet. Integendeel: met moeite heb ik die badschuim kunnen vinden. Wel 20 keer heb ik op de schappen met toiletspullen enzo gezocht maar vinden deed ik niet. Wel ben ik knijpers rijker maar ook met broodbeleg loop ik nog steeds te sukkelen. En vanaf dag één ben ik op zoek naar een riem waarin zelfs de Jumbo me niet van kon voorzien. Ondanks het grote assortiment van de Jumbo is het toch voor mij heel beperkt (en sommige dingen zijn ook behoorlijk duur).
Dus ben ik nu aan het experimenteren geslagen. Kippaté heb ik in huis! En iets dat lijkt op boterhammenworst maar dan met olijven. Ook heb ik een blikje sardientjes in tomaten meegenomen. Dat zou ik thuis nooit op brood doen maar nu...... je weet maar nooit.
Voor het avondeten had ik groente en vegetarische burgers ingeslagen want ik durf zelf nog niet aan het vlees. Hier lijkt het vlees nog op het dier waar het vanaf komt. Omdat ik zo moe was van het winkelen in combinatie met de reis terug in een overvolle metro, heb ik snel het bakje aardappelsalade met ei en ham leeggegeten. Die vegetarische burgers heb ik trouwens genomen omdat tofú niet te verkrijgen was. Sterker nog: er werd me zelfs gevraagd wat het is en hoe het er uitziet. Terwijl ik in het Clarín magazine toch echt een recept ermee heb gezien.
Goed nieuws is wel dat de Jumbo vele keren meer keuze heeft dan de supermarkt in de stad. En ze bieden de mogelijkheid om het thuis te brengen. Dat is mooi want zodra ik voor 6 maanden in mijn andere appartement zit inclusief een koelkast met vriezer dan ga ik 'r wel een keer mijn winkelwagen helemaal volstouwen. Want een paar keer in de week zo'n tripje; dat trek ik echt niet. Veels te vermoeiend!
Ik heb een baan!
Geschreven 12 maart 2008 door Sandra.
Na maandag had ik gisteren nog 2 sollicitatiegesprekken. In de ochtend had ik een gesprek met de eigenaresse van een klein taalbureau. De vrouw, Marta, imponeerde behoorlijk. Mij was duidelijk dat ze een pittige tante is die veel vraagt van haar docenten. Ik was wel door haar gecharmeerd en na het gesprek had ik het gevoel dat ik bij haar de uitdaging wel aan wilde. Toen had ik het gesprek 's middags vanzelfsprekend nog niet als vergelijkingsmateriaal.
Aan het einde van de middag maakte ik me op voor het sollicitatiegesprek bij ETS (English Training System). Ook deze keer was ik ruim op tijd vertrokken met als resultaat dat ik deze dag minsten anderhalf uur ledig heb doorgebracht. Ook voor het gesprek met Marta, in de ochtend, was ik immers ruim op tijd.
Het eerste dat me trof, was de plek waar ETS zit: het kantoor zit in een oud klooster aan mooie kloostertuin. Ik ben nogal gevoelig voor sfeer dus dit maakte meteen een goede indruk op me. Maar natuurlijk gaat het me om meer. Dat meer werd me, 15 minuten later dan de afspraak was, goed duidelijk. Niet alleen was Hernán een hele fijne gesprekspartner; hij legde me ook heel duidelijk uit wat ETS doet, hoe een baan bij ETS er uitziet en wat zij van mij als docent verwachten. Dat ze ook nog eens 5 pesos meer betalen, is meegenomen. Dat er twee andere Hollandse dames werken ook!
Eigenlijk wilde ik tijdens het gesprek al zeggen dat ik graag bij ETS wil werken maar gezond verstand vertelde me dat ik alles even moest laten bezinken alvorens een beslissing te nemen. Maar thuis gekomen, had ik al een besluit genomen. Alles voelde goed: Hernán, het gesprek, de wijze waarop ze het organiseren, de plek van het kantoor. Alles.
Vrijdag neem ik nog eens alles door met Hernán en volgende week ga ik beginnen. Ik heb er enorme zin in (en vind het ook erg spannend).
Aan het einde van de middag maakte ik me op voor het sollicitatiegesprek bij ETS (English Training System). Ook deze keer was ik ruim op tijd vertrokken met als resultaat dat ik deze dag minsten anderhalf uur ledig heb doorgebracht. Ook voor het gesprek met Marta, in de ochtend, was ik immers ruim op tijd.
Het eerste dat me trof, was de plek waar ETS zit: het kantoor zit in een oud klooster aan mooie kloostertuin. Ik ben nogal gevoelig voor sfeer dus dit maakte meteen een goede indruk op me. Maar natuurlijk gaat het me om meer. Dat meer werd me, 15 minuten later dan de afspraak was, goed duidelijk. Niet alleen was Hernán een hele fijne gesprekspartner; hij legde me ook heel duidelijk uit wat ETS doet, hoe een baan bij ETS er uitziet en wat zij van mij als docent verwachten. Dat ze ook nog eens 5 pesos meer betalen, is meegenomen. Dat er twee andere Hollandse dames werken ook!
Eigenlijk wilde ik tijdens het gesprek al zeggen dat ik graag bij ETS wil werken maar gezond verstand vertelde me dat ik alles even moest laten bezinken alvorens een beslissing te nemen. Maar thuis gekomen, had ik al een besluit genomen. Alles voelde goed: Hernán, het gesprek, de wijze waarop ze het organiseren, de plek van het kantoor. Alles.
Vrijdag neem ik nog eens alles door met Hernán en volgende week ga ik beginnen. Ik heb er enorme zin in (en vind het ook erg spannend).
Succesvol eerste sollicitatiegesprek
Geschreven 10 maart 2008 door Sandra.
Gisteravond heb ik nog hard gewerkt aan de voorbereiding van mijn sollicitatiegesprek. Om niet met een mond vol tanden te staan, heb ik voor mezelf vragen beantwoord over onder andere, wat ik versta onder professionalisme, wat de reden is dat ik graag in Argentinië wil werken en wat mijn zwakke en sterke kanten als lerares zijn.
En omdat uiterlijk hier erg belangrijk schijnt te zijn, heb ik gisteren mijn benen en mijn oksels maar weer eens geschoren, alvast een proefdraai gedaan met mijn kleding voor tijdens het gesprek en ben ik vroeg opgestaan om voldoende uitgeslapen bij het bedrijf aan te komen. Ook was ik al een half uur van te voren op de plek van bestemming waardoor ik nog even de tijd had om een apotheek in te gaan om eindelijk die pincet te kopen die ik nodig heb om voor een volgend gesprek alle baardharen te verwijderen. Tja, je wilt natuurlijk niet dat de baan door je neus geboord wordt vanwege een paar uitstekende haren op de kin!
Met de zenuwen viel het gelukkig mee maar toen ik éénmaal binnen zat te wachten, voelde ik mijn handen wel iets klammer worden. Daar was ook voldoende tijd voor want om 10 voor 10 was ík binnen, 10 uur was de afspraak en kwart over 10 werd ik opgehaald voor het gesprek. Welkom in Argentinië!
Al snel bleek dat mijn uitgebreide voorbereiding niet nodig was geweest. Heel kort heb ik verteld welke ervaring ik heb als leraar (niet heel veel) en dat ik graag in Argentinië wil werken omdat ik anderhalf jaar geleden verliefd ben geworden op het land en de mensen. Daarna heb ik vooral veel te horen gekregen over de gang van zaken en heb ik de vragen kunnen stellen, die ik wilde stellen
Dat ze me willen hebben, werd snel duidelijk want het gesprek was nog niet afgelopen en er werd me al gevraagd of ik al meteen een paar uur les kon geven. Gelukkig had ik een goed excuus om "nee " te zeggen (ik heb zo Spaanse les) maar een baan als lerares heb ik dus eigenlijk al. Zo makkelijk gaat dat dus! Oh nee, ik ben gewoon hardstikke goed! Of zal het toch mijn uiterlijk zijn geweest? Zeg nou eerlijk: wie kan nou een schone Nederlandse dame weerstaan?
En omdat uiterlijk hier erg belangrijk schijnt te zijn, heb ik gisteren mijn benen en mijn oksels maar weer eens geschoren, alvast een proefdraai gedaan met mijn kleding voor tijdens het gesprek en ben ik vroeg opgestaan om voldoende uitgeslapen bij het bedrijf aan te komen. Ook was ik al een half uur van te voren op de plek van bestemming waardoor ik nog even de tijd had om een apotheek in te gaan om eindelijk die pincet te kopen die ik nodig heb om voor een volgend gesprek alle baardharen te verwijderen. Tja, je wilt natuurlijk niet dat de baan door je neus geboord wordt vanwege een paar uitstekende haren op de kin!
Met de zenuwen viel het gelukkig mee maar toen ik éénmaal binnen zat te wachten, voelde ik mijn handen wel iets klammer worden. Daar was ook voldoende tijd voor want om 10 voor 10 was ík binnen, 10 uur was de afspraak en kwart over 10 werd ik opgehaald voor het gesprek. Welkom in Argentinië!
Al snel bleek dat mijn uitgebreide voorbereiding niet nodig was geweest. Heel kort heb ik verteld welke ervaring ik heb als leraar (niet heel veel) en dat ik graag in Argentinië wil werken omdat ik anderhalf jaar geleden verliefd ben geworden op het land en de mensen. Daarna heb ik vooral veel te horen gekregen over de gang van zaken en heb ik de vragen kunnen stellen, die ik wilde stellen
Dat ze me willen hebben, werd snel duidelijk want het gesprek was nog niet afgelopen en er werd me al gevraagd of ik al meteen een paar uur les kon geven. Gelukkig had ik een goed excuus om "nee " te zeggen (ik heb zo Spaanse les) maar een baan als lerares heb ik dus eigenlijk al. Zo makkelijk gaat dat dus! Oh nee, ik ben gewoon hardstikke goed! Of zal het toch mijn uiterlijk zijn geweest? Zeg nou eerlijk: wie kan nou een schone Nederlandse dame weerstaan?
Zondag in San Telmo
Geschreven 09 maart 2008 door Sandra.
San Telmo is een leuke sfeervolle oude wijk op élke dag van de week. Echter, de zondag in San Telmo is een extra leuke en gezellige dag. Dan vult plaza Dorrego zich met antiekkraampjes, zijn de straten rond het plaza gevuld met straatartiesten, met kraampjes behangen met schilderijen, foto's of andere creatieve uitingen over de Tango en wordt her en der de Tango gedanst c.q. gezongen. Als vliegen op stroop komen mensen van heinde en ver op de zondag naar San Telmo toe. Ondanks de drukte vind ik het een knusse bedoening.
Na mijn bezoek aan de drukte in San Telmo dook ik snel een restaurant in dat zich enigszins op afstand van de kakafonie aan geluiden bevond. Daar heb ik met een vino tinto en de zondagskrant El Clarín genoten van een heerlijke en betaalbare picada. Niet dat ik niet in de buurt van plaza Dorrego wilde eten. Integendeel, ik had er niet genoeg geld voor bij me om dat te kunnen doen! Gezelligheid heeft zo'n zijn prijs en wat maakt dat uit! Hoewel ik voor deze picada toch graag een blokje extra loop!
Na mijn bezoek aan de drukte in San Telmo dook ik snel een restaurant in dat zich enigszins op afstand van de kakafonie aan geluiden bevond. Daar heb ik met een vino tinto en de zondagskrant El Clarín genoten van een heerlijke en betaalbare picada. Niet dat ik niet in de buurt van plaza Dorrego wilde eten. Integendeel, ik had er niet genoeg geld voor bij me om dat te kunnen doen! Gezelligheid heeft zo'n zijn prijs en wat maakt dat uit! Hoewel ik voor deze picada toch graag een blokje extra loop!
Oost west; Thuis best
Geschreven 07 maart 2008 door Sandra.
Op mijn tweede dag in Buenos Aires ben ik vooral op verkenning geweest. Via Internet heb ik de dichtsbijzijnde grote supermarkt kunnen vinden en daar ben ik lopend naar toe gegaan. Onderweg ben ik allerlei handige winkels tegengekomen die ik mogelijkerwijs wel een keer aan zal doen (kantoorboekhandel, computerwinkel, kleinere supermarkt dichterbij, een grotere fitness, boekenwinkels). Een bank met ATM vinden, is ook geen probleem want er zaten er een stuk of 5 zo wat naast elkaar.
In de supermarkt ben ik ook aan het verkennen geslagen. Mijn belangrijkste doel op dit moment is, goed broodbeleg vinden. Dat is best nog een opgave want zo'n uitgebreide keuze als in Nederland is hier niet. Het assortiment waaruit ik kan kiezen, is voor een groot deel niet mijn smaak. Wat overblijft, lijkt ook nog eens vooral eten te zijn dat, als ik het dagelijks zou eten, me vet zal maken. De zoektocht naar gezond en lekker eten gaat dus voort!
Vanmiddag heb ik ook mijn appartement verder ingericht: ik heb wat meubilair verplaatst. Mijn spullen liggen verspreid door het appartement en ik heb mijn fotolijst opgehangen en gevuld met ........ tja, foto's! Het is nu meer MIJN appartement. Zo een wijntje erbij en wat te eten. Wat een huiselijkheid!
In de supermarkt ben ik ook aan het verkennen geslagen. Mijn belangrijkste doel op dit moment is, goed broodbeleg vinden. Dat is best nog een opgave want zo'n uitgebreide keuze als in Nederland is hier niet. Het assortiment waaruit ik kan kiezen, is voor een groot deel niet mijn smaak. Wat overblijft, lijkt ook nog eens vooral eten te zijn dat, als ik het dagelijks zou eten, me vet zal maken. De zoektocht naar gezond en lekker eten gaat dus voort!
Vanmiddag heb ik ook mijn appartement verder ingericht: ik heb wat meubilair verplaatst. Mijn spullen liggen verspreid door het appartement en ik heb mijn fotolijst opgehangen en gevuld met ........ tja, foto's! Het is nu meer MIJN appartement. Zo een wijntje erbij en wat te eten. Wat een huiselijkheid!
Hoog en droog in San Telmo
Geschreven 06 maart 2008 door Sandra.
Na een lange reis ben ik aangekomen in Buenos Aires. Op Heathrow heb ik me nog wel afgevraagd waarom ik dit in godsnaam doe. Zelfs is er een vluchtige gedachte geweest om het eerste vliegtuig terug naar huis te nemen. Terug naar mijn lieve vrouw en mijn schattige dondersteen van een hond. Terug vooral naar mijn zekerheden, naar wat ik weet en naar wat ik ken. Maar wil ik leren om op eigen benen te staan, wil ik juist ervaren hoe het is om mijn zekerheden tijdelijk los te laten, dan was de enige goede richting die van het vliegtuig naar Buenos Aires, Argentinië.
Na de douane toen ik Ellu weg zag lopen, stevig vastgehouden door Jits, stroomden de tranen over mijn wangen. Met schokken kwamen mijn snikken eruit. Met moeite is het me gelukt om de tranenstroom te stoppen. Het praktische van het volgen van de borden naar gate D8 en mijn zoektocht naar een boekenwinkel voor wat blaadjes in het vliegtuig brachten me weer tot bedaren. Maar het onwezenlijke gevoel heeft me, zelfs nu ik hier in Buenos Aires ben, tot nu toe nog niet verlaten.
Gelukkig verschijnt er ook vaak genoeg een glimlach op mijn gezicht. Bijvoorbeeld toen ik de straat van mijn apartement in reed en zag dat er een heladerie (ijswinkel) op de hoek zit, een kleine supermarkt tegenover me is en een café met terras even verder te vinden is. Ook heb ik een lavanderia (wasserij) aan de overkant en is de fitness twee blokken lopen. Alles wat ik nodig heb, zit in de buurt!
Inmiddels heb ik Ellu al weer gesproken en dat was fijn. Vanaf nu gaan we elkaar vooral alleen in het weekend bellen. Dus mag ik overmorgen weer. Op dit moment nog een fijn idee dat ik haar snel weer spreek. Want ik voel me raar. Leuk raar, dat wel! Zo eerst maar eens gaan slapen. En dan zal ik wel zien wat morgen brengt.
Voorlopig het laatste weekend samen
Geschreven 01 maart 2008 door Sandra.
Ellu zit met de Volkskrant tegenover me aan tafel. Listo is aan het spelen en drentelt wat om de tafel heen. En ik zit achter mijn laptop om dit berichtje te schrijven. Onze sloeberbakken koffie hebben we bijna leeg en een kleine gevulde koek hebben we reeds achter onze kiezen. Zo de zaterdagochtend doorbrengen, vinden we heerlijk.
We beseffen allebei goed dat dit voorlopig het laatste weekend samen is. Om die reden gaan we dan ook allerlei dingen doen die we altijd leuk vinden om te doen in het weekend. Zo staat er straks bijvoorbeeld nog een haarverfsessie op de planning en we gaan ook lekker lunchen in het Griftpark, nadat we Listo hebben uitgelaten. Als het weer meezit, zit er misschien ook nog een bezoekje aan het Panbos in. We zullen het zien.
De wetenschap dat we 7 maanden lang elkaar niet zo aan de tafel zullen treffen, maar het moeten doen met Skype en e-mail geeft ons beiden een draaierig gevoel in de buik. Ondertussen bedenken we dat dit voor ons beiden één groot avontuur is, dat we de kans krijgen om onze levens zelfstandig te leiden, wetende dat we na 7 maanden elkaar hernieuwd (wellicht in verschillende opzichten) in de armen zullen sluiten. Of we dan nog steeds hetzelfde ritueel zullen hebben.................
We beseffen allebei goed dat dit voorlopig het laatste weekend samen is. Om die reden gaan we dan ook allerlei dingen doen die we altijd leuk vinden om te doen in het weekend. Zo staat er straks bijvoorbeeld nog een haarverfsessie op de planning en we gaan ook lekker lunchen in het Griftpark, nadat we Listo hebben uitgelaten. Als het weer meezit, zit er misschien ook nog een bezoekje aan het Panbos in. We zullen het zien.
De wetenschap dat we 7 maanden lang elkaar niet zo aan de tafel zullen treffen, maar het moeten doen met Skype en e-mail geeft ons beiden een draaierig gevoel in de buik. Ondertussen bedenken we dat dit voor ons beiden één groot avontuur is, dat we de kans krijgen om onze levens zelfstandig te leiden, wetende dat we na 7 maanden elkaar hernieuwd (wellicht in verschillende opzichten) in de armen zullen sluiten. Of we dan nog steeds hetzelfde ritueel zullen hebben.................
San
- Van 5 maart 2008 t/m 21 mei 2008 woonde en werkte ik in Buenos Aires, Argentinië
Ellu & San
- Van 5 maart 2006 t/m 4 maart 2007 hebben wij op onze tandem, Mien Masjien, door de USA, Canada, Uruguay, Argentinië en Chili gereisd.
Recente berichten
Archief
- juni 2009
- april 2009
- maart 2009
- december 2008
- november 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- februari 2008
- januari 2008
- december 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- juli 2007
- juni 2007
- mei 2007
- april 2007
- maart 2007
- februari 2007
- januari 2007
- december 2006
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- augustus 2006
- juli 2006
- juni 2006
- mei 2006
- april 2006
- maart 2006
- februari 2006
- januari 2006
- december 2005
Links uit ons leven
San's foto's
Onze reisfoto´s
- Op weg naar huis
- Met Jacq & Jack in en rondom Bariloche
- Rondje Chili
- Autotrip Zuid-Argentinië en Chili
- Mendoza naar San Martín de Los Andes
- Salta naar Mendoza
- Salta naar Salta
- Uruguay naar Iguazú
- Buenos Aires
- Canada
- Astoria naar Vancouver
- Crescent City naar Astoria
- San Francisco naar Crescent City
- Fallon naar San Francisco
- Cedar City naar Fallon
- Autotrip USA
- Tempe naar Cedar City
- Grand Canyon
- El Paso naar Tempe
- Del Rio naar El Paso
- Navasota naar Del Rio
- St. Francisville naar Navasota
- Defuniak Springs naar St. Francisville
- Ormond Beach naar Defuniak Springs
- Fort Meyers naar Ormond Beach
- Miami naar Key West
- Miami South Beach
Andere foto's
Onze rondbrieven
- Miami naar Cross Creek, Florida
- Cross Creek naar Austin, Texas
- Austin naar Wickenburg, Arizona
- Wickenburg naar San Francisco, Californië
- San Francisco naar Vancouver, Canada
- Vancouver naar Buenos Aires, Argentinië
- Buenos Aires naar Concordia, Argentinië
- Concordia naar Chilecito, Argentinië
- Chilecito naar San Martín de Los Andes, Argentinië
- Autotrip in zuiden van Argentinië en Chili
- Rondje Chili op Mien en lopen met Jacq & Jack, Argentinië
- Op de fiets terug naar Buenos Aires, en naar huis
