De laatste dagen
Geschreven 26 februari 2007 door Sandra.
Dit zijn de laatste dagen. Dagen die we doorbrengen in een stad waar we he-le-maal weg van zijn. Buenos Aires is by far de mooiste, meest interessante en meest intrigerende stad die we dit jaar hebben gezien.
Deze keer wonen we in een apartement in Palermo Hollywood, dat weer onderdeel is van Palermo Viejo. Het is een hele leuke trendy en rustige wijk met een goede sfeer. Overal zijn restaurants en overal zijn terrasjes. Ons koffieterrasje is maar 2 blokjes lopen!
Maar ook de andere wijken van Buenos Aires zijn de moeite waard. Gisteren zijn we met onze professor en zijn vrouw, José en Sylvia, uit eten geweest in een restaurant aan de Costañera, een boulevard langs de Rio La Plata, hebben we gewandeld in La Boca en sloten we onze samenkomst af met een cafecito in een typische middenklasse wijk. Waar we ook komen, steeds kijken we onze ogen uit. De architectuur is overweldigend, de sfeer uniek, de verschillen tussen de wijken groot.
Zo brengen we onze dagen al lopend en kijkend rond. We zijn "bezig" met de stad totdat we weggaan. En dat is maar goed ook want die kriebels van het naar huis gaan, zijn er ook. Zolang de stad ons bekoort, kunnen we ze in ieder geval nog even onderdrukken.
Deze keer wonen we in een apartement in Palermo Hollywood, dat weer onderdeel is van Palermo Viejo. Het is een hele leuke trendy en rustige wijk met een goede sfeer. Overal zijn restaurants en overal zijn terrasjes. Ons koffieterrasje is maar 2 blokjes lopen!
Maar ook de andere wijken van Buenos Aires zijn de moeite waard. Gisteren zijn we met onze professor en zijn vrouw, José en Sylvia, uit eten geweest in een restaurant aan de Costañera, een boulevard langs de Rio La Plata, hebben we gewandeld in La Boca en sloten we onze samenkomst af met een cafecito in een typische middenklasse wijk. Waar we ook komen, steeds kijken we onze ogen uit. De architectuur is overweldigend, de sfeer uniek, de verschillen tussen de wijken groot.
Zo brengen we onze dagen al lopend en kijkend rond. We zijn "bezig" met de stad totdat we weggaan. En dat is maar goed ook want die kriebels van het naar huis gaan, zijn er ook. Zolang de stad ons bekoort, kunnen we ze in ieder geval nog even onderdrukken.
Luján en 15.000 kilometer bereikt!
Geschreven 22 februari 2007 door Sandra.
Vandaag hebben we niet alleen de stad Luján bereikt, maar ook de 15.000 kilometer. Van die 15.000 kilometer hebben we er zo´n 5000 in Argentinië gedaan. Veel meer zal het niet gaan worden. Morgen fietsen we naar Buenos Aires, 65 kilometer en als dat goed gaat, fietsen we ook nog naar het vliegveld toe. Bij elkaar nog zo´n 100 kilometer, die we hier in dit fantastische land zullen fietsen.
Een fantastisch land omdat we ook vandaag weer met grote ogen van bewondering hebben staan kijken naar de pracht en praal in dit land. Dit keer was het de indrukwekkende basiliek van Luján, die hier is gebouwd toen in het jaar 1630 het beeld van de maagd Maria op wonderbaarlijke wijze haar reis naar een andere plaats saboteerde. Ze had waarschijnlijk een goede reden om in Luján te willen zijn. Nu is Luján één van de belangrijkste bedevaartsoorden, het Lourdes van Argentinië.
Rondom de basiliek zijn vele winkels en kraampjes met allerlei religieuse hebbedingetjes die met de tijd mee zijn gegaan. Zo wil ik bijvoorbeeld nog een ijskastmagneet aanschaffen, die tegelijkertijd als afscheurkalender dient. Maar wat ik vooral nog wil kopen, is de afbeelding van de maagd Maria. Deze afbeelding prijkt langs de kant van de weg en wenst mensen een behouden vaart toe. Dat kunnen we, nu we het drukke Buenos Aires in gaan, voor die laatste 100 kilometer, nog goed gebruiken!
Een fantastisch land omdat we ook vandaag weer met grote ogen van bewondering hebben staan kijken naar de pracht en praal in dit land. Dit keer was het de indrukwekkende basiliek van Luján, die hier is gebouwd toen in het jaar 1630 het beeld van de maagd Maria op wonderbaarlijke wijze haar reis naar een andere plaats saboteerde. Ze had waarschijnlijk een goede reden om in Luján te willen zijn. Nu is Luján één van de belangrijkste bedevaartsoorden, het Lourdes van Argentinië.
Rondom de basiliek zijn vele winkels en kraampjes met allerlei religieuse hebbedingetjes die met de tijd mee zijn gegaan. Zo wil ik bijvoorbeeld nog een ijskastmagneet aanschaffen, die tegelijkertijd als afscheurkalender dient. Maar wat ik vooral nog wil kopen, is de afbeelding van de maagd Maria. Deze afbeelding prijkt langs de kant van de weg en wenst mensen een behouden vaart toe. Dat kunnen we, nu we het drukke Buenos Aires in gaan, voor die laatste 100 kilometer, nog goed gebruiken!
De verzamelde pers van Alberti
Geschreven 20 februari 2007 door Sandra.
Zo in de laatste fietsdagen maken we nog eens wat mee. Vandaag kwamen we aan in Alberti, een stadje op zo´n 190 kilometer van Buenos Aires. We waren vroeg want vroeg begonnen om het drukker wordende verkeer zoveel mogelijk proberen te vermijden. Op ons gemakje gingen we bij een hotelletje kijken en terwijl ik stond te wachten, werden we gestrikt voor een interview met de plaatselijke tv. Met bezwete gezichten met zwarte vegen en resten zonnenbrand vertelden we over onze ervaringen in Argentinië.
Het interview was nog maar net over, we stonden nog wat na te praten, of we werden gevraagd om mee te gaan naar het stadshuis om de burgermeester te ontmoeten. Wij met Mien achter de vrouw van het gemeentehuis aan. Bij het gemeentehuis werden we als sterren ontvangen. Door de secretaris van de burgermeester, door een gedeputeerde van de provincie van Buenos Aires en door velen anderen. Terwijl we aan het wachten waren op de burgermeester werden we ook nog geïnterviewd door de radio én werden we op de foto gezet voor de plaatselijke krant. De ontmoeting met de burgermeester was het sluitstuk.
Daarna gingen we naar een hotel. Onze plaatselijke beroemdheid was duidelijk nog niet in alle lagen van de bevolking doorgesijpeld. Geen VIP-behandeling daar: voor Mien was binnen geen plaats. Ze moet net als alle andere gewone fietsen gewoon buiten staan!
Het interview was nog maar net over, we stonden nog wat na te praten, of we werden gevraagd om mee te gaan naar het stadshuis om de burgermeester te ontmoeten. Wij met Mien achter de vrouw van het gemeentehuis aan. Bij het gemeentehuis werden we als sterren ontvangen. Door de secretaris van de burgermeester, door een gedeputeerde van de provincie van Buenos Aires en door velen anderen. Terwijl we aan het wachten waren op de burgermeester werden we ook nog geïnterviewd door de radio én werden we op de foto gezet voor de plaatselijke krant. De ontmoeting met de burgermeester was het sluitstuk.
Daarna gingen we naar een hotel. Onze plaatselijke beroemdheid was duidelijk nog niet in alle lagen van de bevolking doorgesijpeld. Geen VIP-behandeling daar: voor Mien was binnen geen plaats. Ze moet net als alle andere gewone fietsen gewoon buiten staan!
Alweer op de radio!
Geschreven 18 februari 2007 door Sandra.
Het is toch wat! Komen we aan in San Carlos de Bolivar, staan we in fietskleding en met bepakte fiets voor het hotel en worden we meteen geronseld voor een interview op de lokale radio. Of we in de lobby van het hotel live willen vertellen over onze belevenissen in Argentinië.
Na een uurtje zitten we fris en fruitig in de lobby met de man-met-de-mooie-radiostem te wachten op het in de lucht gaan van het programma. Via een mobiele telefoon kondigt de man-met-de-mooie-radiostem ons aan: twee vrouwen uit Nederland die op de fiets Argentinië rond zijn gegaan. Met als eerste vraag aan ons wat we nou precies hebben gefietst alhier!
Het is een kort en vlot interview waarin we uiteindelijk weinig zeggen over onze fietsreis en meer over de verschillen in eetgewoonten tussen Argentijnen en Nederlanders. Wat we wel en niet lekker vinden uit de Argentijnse keuken? Wat ons het meeste is opgevallen aan de Argentijnse eetgewoonten maar vooral wat we vinden van het zeer geliefde nationale drankje Maté?
Tja, wat zullen we daar nou eens op zeggen? Echt lekker vonden we het niet. Eigenlijk zelfs vies! Dus zeggen we, heel diplomatiek, dat we het maar één keer hebben genomen en toch, ja toch, een heel klein beetje lekker vonden. De gastvrije, aardige, lieve Argentijnen, die we overal en nergens hebben ontmoet: we houden ze graag, heel graag, te vriend!
Na een uurtje zitten we fris en fruitig in de lobby met de man-met-de-mooie-radiostem te wachten op het in de lucht gaan van het programma. Via een mobiele telefoon kondigt de man-met-de-mooie-radiostem ons aan: twee vrouwen uit Nederland die op de fiets Argentinië rond zijn gegaan. Met als eerste vraag aan ons wat we nou precies hebben gefietst alhier!
Het is een kort en vlot interview waarin we uiteindelijk weinig zeggen over onze fietsreis en meer over de verschillen in eetgewoonten tussen Argentijnen en Nederlanders. Wat we wel en niet lekker vinden uit de Argentijnse keuken? Wat ons het meeste is opgevallen aan de Argentijnse eetgewoonten maar vooral wat we vinden van het zeer geliefde nationale drankje Maté?
Tja, wat zullen we daar nou eens op zeggen? Echt lekker vonden we het niet. Eigenlijk zelfs vies! Dus zeggen we, heel diplomatiek, dat we het maar één keer hebben genomen en toch, ja toch, een heel klein beetje lekker vonden. De gastvrije, aardige, lieve Argentijnen, die we overal en nergens hebben ontmoet: we houden ze graag, heel graag, te vriend!
Eindelijk: onze eerste echte asado
Geschreven 14 februari 2007 door Sandra.
Gisteren leek zo´n dag waarvan je denkt dat het een hele vervelende dag gaat worden. Met veel enthousiasme gingen we namelijk op weg van Bahia Blanca in de richting van Buenos Aires. Gelijk al werd dit enthousiasme ietwat getemperd omdat we ín de stad al konden voelen dat de wind behoorlijk was. Aangekomen bij ruta 33 en vrij van bebouwing of bebossing voelden we dat we de hele weg afwisselend een forse tegen- of zijwind zouden hebben. Met daarbij nog hardere korte en krachtige windstoten.
Regelmatig zaten we met Mien in de berm. Meestal was de wind genoeg om dat voor elkaar te krijgen. Maar vaak genoeg werd de wind meegeholpen door het vrachtverkeer dat door de luchtverplaatsing ons steeds harde klappen gaf. Klappen die het stuur deden schudden, mij uit balans brachten en ons in het geheel dat extra zetje gaven richting berm. Hmmmmm! Niet leuk want dit soort winden horen toch alleen in Patagonië thuis!
Na een kilometer of 18, waarover we twee uur hadden gedaan, bekeken we onze opties: door fietsen, liften of terug fietsen naar Bahía BLanca. We kozen voor optie twee en hadden binnen 4 minuten een lift van Mauro. Mauro was op weg naar zijn weekendhuis op het platteland. En natuurlijk waren wij welkom om bij hem te slapen en te genieten van de omgeving.
En zo werd het toch nog, geheel onverwacht, een gezellige dag én avond met een Asado, een Argentijnse bbq, die de heren (Mauro´s buurman was er inmiddels ook bij) zorgvuldig voor ons voorbereidde. Met bloedworst, matambre (groot stuk flank), costilla, chorizo, brood en wat groenten hebben we hem toch nog meegemaakt. Op de valreep dus: onze eerste echte Asado.
Regelmatig zaten we met Mien in de berm. Meestal was de wind genoeg om dat voor elkaar te krijgen. Maar vaak genoeg werd de wind meegeholpen door het vrachtverkeer dat door de luchtverplaatsing ons steeds harde klappen gaf. Klappen die het stuur deden schudden, mij uit balans brachten en ons in het geheel dat extra zetje gaven richting berm. Hmmmmm! Niet leuk want dit soort winden horen toch alleen in Patagonië thuis!
Na een kilometer of 18, waarover we twee uur hadden gedaan, bekeken we onze opties: door fietsen, liften of terug fietsen naar Bahía BLanca. We kozen voor optie twee en hadden binnen 4 minuten een lift van Mauro. Mauro was op weg naar zijn weekendhuis op het platteland. En natuurlijk waren wij welkom om bij hem te slapen en te genieten van de omgeving.
En zo werd het toch nog, geheel onverwacht, een gezellige dag én avond met een Asado, een Argentijnse bbq, die de heren (Mauro´s buurman was er inmiddels ook bij) zorgvuldig voor ons voorbereidde. Met bloedworst, matambre (groot stuk flank), costilla, chorizo, brood en wat groenten hebben we hem toch nog meegemaakt. Op de valreep dus: onze eerste echte Asado.
Nieuwe foto´s: Jacq & Jack
Geschreven 12 februari 2007 door Sandra.
We hebben weer nieuwe foto´s op Flickr staan. Het zijn foto´s van onze tijd samen met Jacq & Jack in en rondom Bariloche.
Bussen naar Bahia Blanca
Geschreven 11 februari 2007 door Sandra.
Genoeg is genoeg! Na gisteren hangen we Mien aan de wilgen. Tijdelijk! We gaan vandaag met de bus naar Bahia Blanca, een grote stad aan de oostkant van Argentinië. Vanaf daar zien we wel weer verder.
Wat is het geval? Fietsen over ruta 22 is geen feest. Sterker nog het is levensgevaarlijk omdat wij, als fietsers aan de onderkant van de verkeersvoedselketen hangen. Vrachtwagenchauffeurs remmen niet af en wijken niet uit. En helaas gaat het hier niet om eentje maar om velen want ruta 22 is druk. Het is de verkeersader tussen oost en west. Voortdurend duiken we de onverharde berm in om daar weg te zakken in de kiezels of glippend door te rijden langs de weg. Het is heel inspannend en heel vermoeiend.
Het ergste is nog dat ons meewind was beloofd! Op basis van dat gegeven hebben we de route gepland en gedacht dat we makkelijk een aantal héle lange dagen konden maken. Maar ja, niets is minder waar. Een koudefront heeft het weerbeeld doen omslaan. De wind die al maanden en maanden uit het westen komt, dezelfde wind waar we al net zolang tegen in hebben gefietst, kwam gisteren en eergisteren en vandaag uit het oosten. Recht onze snoet in. Dus, was maar één ding mogelijk: we gaan met de bus!
Wat is het geval? Fietsen over ruta 22 is geen feest. Sterker nog het is levensgevaarlijk omdat wij, als fietsers aan de onderkant van de verkeersvoedselketen hangen. Vrachtwagenchauffeurs remmen niet af en wijken niet uit. En helaas gaat het hier niet om eentje maar om velen want ruta 22 is druk. Het is de verkeersader tussen oost en west. Voortdurend duiken we de onverharde berm in om daar weg te zakken in de kiezels of glippend door te rijden langs de weg. Het is heel inspannend en heel vermoeiend.
Het ergste is nog dat ons meewind was beloofd! Op basis van dat gegeven hebben we de route gepland en gedacht dat we makkelijk een aantal héle lange dagen konden maken. Maar ja, niets is minder waar. Een koudefront heeft het weerbeeld doen omslaan. De wind die al maanden en maanden uit het westen komt, dezelfde wind waar we al net zolang tegen in hebben gefietst, kwam gisteren en eergisteren en vandaag uit het oosten. Recht onze snoet in. Dus, was maar één ding mogelijk: we gaan met de bus!
De Andes uit
Geschreven 07 februari 2007 door Sandra.
Daar keken we naar uit. Naar de Andes uit. Met een voortdurende westenwind en alleen maar dalen, kon het niet anders dan dat we een fietsparadijs tegemoet zouden gaan. Dus dachten we na een makkelijke eerste dag vanuit Bariloche dat de 140 kilometer naar de volgende plaats, Piedra del Alguila, ook een makkie zou zijn.
Viel dat ff tegen!
Reeds in de eerste 70 kilometer hadden we al heel wat gestegen. Ook kwam de wind niet uit het westen maar meer uit het Noorden waardoor we, al Noord-Oost gaand, hem steeds in de flank hadden. Nog fris genoeg hadden we er nog geen echte last van. Toen kwam de man met de hamer. Genadeloos sloeg hij toe op een klim die maar niet op leek te houden. Elke bocht dachten we er te zijn maar het ging maar door en door. Het werd zwaarder en zwaarder want ook de wind ging een steeds grotere rol spelen. Onze lijven stonden voortdurend op spanning om er voor te zorgen dat Mien op de weg bleef in plaats van dat we in de berm geblazen zouden worden. We gaan toch de Andes UIT, zeiden we tegen elkaar. Waar is de verwachte afdaling gebleven en de wind in de rug? Doodop kwamen we aan in Piedra del Alguila. We zijn deze dag het meest gestegen van de hele reis!
Maar de volgende dag was het dan eindelijk zover. En vandaag eigenlijk ook. In recordtempo zijn we met de wind in de rug en lekkere geleidelijk afdalingen een dag eerder dan gepland in Neuquén aangekomen. De omgeving mag nu dan een beetje saai zijn, we hebben er makkelijk fietsen voor teruggekregen. Geen slechte ruil toch!
Viel dat ff tegen!
Reeds in de eerste 70 kilometer hadden we al heel wat gestegen. Ook kwam de wind niet uit het westen maar meer uit het Noorden waardoor we, al Noord-Oost gaand, hem steeds in de flank hadden. Nog fris genoeg hadden we er nog geen echte last van. Toen kwam de man met de hamer. Genadeloos sloeg hij toe op een klim die maar niet op leek te houden. Elke bocht dachten we er te zijn maar het ging maar door en door. Het werd zwaarder en zwaarder want ook de wind ging een steeds grotere rol spelen. Onze lijven stonden voortdurend op spanning om er voor te zorgen dat Mien op de weg bleef in plaats van dat we in de berm geblazen zouden worden. We gaan toch de Andes UIT, zeiden we tegen elkaar. Waar is de verwachte afdaling gebleven en de wind in de rug? Doodop kwamen we aan in Piedra del Alguila. We zijn deze dag het meest gestegen van de hele reis!
Maar de volgende dag was het dan eindelijk zover. En vandaag eigenlijk ook. In recordtempo zijn we met de wind in de rug en lekkere geleidelijk afdalingen een dag eerder dan gepland in Neuquén aangekomen. De omgeving mag nu dan een beetje saai zijn, we hebben er makkelijk fietsen voor teruggekregen. Geen slechte ruil toch!
De laatste etappe
Geschreven 03 februari 2007 door Sandra.
Gisteren hebben we afscheid genomen van Jacq & Jack. Na twee heerlijke weken met z´n 4-en zijn we weer op elkaar aangewezen. Twee weken lang zijn we intens met elkaar opgetrokken. Elke dag bij elkaar maar ook met de ruimte voor ieder om zijn eigen ding te doen. Naast rustige rustdagen hebben we twee geweldige treks achter de rug: met regen, door moeras, over bomen klimmen, wild kamperen, over rotsen klauteren, in steengruis afdalen en in ons blootje badderen in een ijskoude rivier. Het was een feest.
Hun vertrek is ons begin van de laatste etappe. Het wiel is er (wel nog hopen dat ie past) dus in principe gaan we morgen, 4 februari, op weg naar Buenos Aires. Nog ff pezen en nog ff afzien want we gaan weer behoorlijk wat afstanden overbruggen. Maar we hebben er zin in. Na geweldige relaxte weken gaan we er voor de laatste keer tegenaan. Buenos Aires, here we come!
Hun vertrek is ons begin van de laatste etappe. Het wiel is er (wel nog hopen dat ie past) dus in principe gaan we morgen, 4 februari, op weg naar Buenos Aires. Nog ff pezen en nog ff afzien want we gaan weer behoorlijk wat afstanden overbruggen. Maar we hebben er zin in. Na geweldige relaxte weken gaan we er voor de laatste keer tegenaan. Buenos Aires, here we come!
San
- Van 5 maart 2008 t/m 21 mei 2008 woonde en werkte ik in Buenos Aires, Argentinië
Ellu & San
- Van 5 maart 2006 t/m 4 maart 2007 hebben wij op onze tandem, Mien Masjien, door de USA, Canada, Uruguay, Argentinië en Chili gereisd.
Recente berichten
Archief
- juni 2009
- april 2009
- maart 2009
- december 2008
- november 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- februari 2008
- januari 2008
- december 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- juli 2007
- juni 2007
- mei 2007
- april 2007
- maart 2007
- februari 2007
- januari 2007
- december 2006
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- augustus 2006
- juli 2006
- juni 2006
- mei 2006
- april 2006
- maart 2006
- februari 2006
- januari 2006
- december 2005
Links uit ons leven
San's foto's
Onze reisfoto´s
- Op weg naar huis
- Met Jacq & Jack in en rondom Bariloche
- Rondje Chili
- Autotrip Zuid-Argentinië en Chili
- Mendoza naar San Martín de Los Andes
- Salta naar Mendoza
- Salta naar Salta
- Uruguay naar Iguazú
- Buenos Aires
- Canada
- Astoria naar Vancouver
- Crescent City naar Astoria
- San Francisco naar Crescent City
- Fallon naar San Francisco
- Cedar City naar Fallon
- Autotrip USA
- Tempe naar Cedar City
- Grand Canyon
- El Paso naar Tempe
- Del Rio naar El Paso
- Navasota naar Del Rio
- St. Francisville naar Navasota
- Defuniak Springs naar St. Francisville
- Ormond Beach naar Defuniak Springs
- Fort Meyers naar Ormond Beach
- Miami naar Key West
- Miami South Beach
Andere foto's
Onze rondbrieven
- Miami naar Cross Creek, Florida
- Cross Creek naar Austin, Texas
- Austin naar Wickenburg, Arizona
- Wickenburg naar San Francisco, Californië
- San Francisco naar Vancouver, Canada
- Vancouver naar Buenos Aires, Argentinië
- Buenos Aires naar Concordia, Argentinië
- Concordia naar Chilecito, Argentinië
- Chilecito naar San Martín de Los Andes, Argentinië
- Autotrip in zuiden van Argentinië en Chili
- Rondje Chili op Mien en lopen met Jacq & Jack, Argentinië
- Op de fiets terug naar Buenos Aires, en naar huis
