Bijzonder aardig
Geschreven 30 oktober 2006 door Sandra.
Gisteren stond er een excursie op het programma: met de openbare bus van Humuhuaca naar Iruya, een bergdorp op 80 km afstand. De eerste 25 kilometers gaan gewoon over de geasfalteerde ruta 9 maar de laatste 55 niet. Die gaan over een smalle gravelweg dwars door de bergen, over een pas van 4000 meter. Om vervolgens vanaf de top van de pas via ontelbare haarspeldbochten 1100 meter steil af te dalen. De rit duurt 3 uur bij elkaar. Een spectaculaire rit met prachtige bergvergezichten en een kijkje de diepte in. Alsof we vanuit een vliegtuig op het landschap neerkijken.
Het berglandschap wordt gekenmerkt door onherbergzaamheid, droogte en dorheid. Lage struiken, afgewisseld met cactussen, houden de boel bij elkaar. Af en toe is het een klein stuk wat groener. Daar wordt iets verbouwd. Daar wonen mensen. Soms op punten dat je denkt "hoe kan iemand dáár nou wonen?"
Zo zien we op de terugweg vanuit een zijkloof in de verte een figuur in de droge rivierbedding lopen. Ze is nog zo ver weg dat het nauwelijks zichtbaar is dat ze wuift naar de bus. Ze wil ook mee met één van de weinige bussen die het traject Humuhuaca - Iruya doen. Zonder probleem houdt de buschauffeur stil. Er is geen haast. Er springt een meneer uit die de vrouw tegemoet rent om haar te helpen met haar bagage. In de bus aangekomen, staat een jongeman voor haar op (hij staat vervolgens 2 uur lang in een hobbelende en zwiebelende bus). Ook de man die haar heeft geholpen, krijgt van iemand een zitplaats aangeboden. Wij kijken toe en zijn ontroerd door de vriendelijkheid. Dit maakt zo´n excursie dag BIJZONDER aardig!
Het berglandschap wordt gekenmerkt door onherbergzaamheid, droogte en dorheid. Lage struiken, afgewisseld met cactussen, houden de boel bij elkaar. Af en toe is het een klein stuk wat groener. Daar wordt iets verbouwd. Daar wonen mensen. Soms op punten dat je denkt "hoe kan iemand dáár nou wonen?"
Zo zien we op de terugweg vanuit een zijkloof in de verte een figuur in de droge rivierbedding lopen. Ze is nog zo ver weg dat het nauwelijks zichtbaar is dat ze wuift naar de bus. Ze wil ook mee met één van de weinige bussen die het traject Humuhuaca - Iruya doen. Zonder probleem houdt de buschauffeur stil. Er is geen haast. Er springt een meneer uit die de vrouw tegemoet rent om haar te helpen met haar bagage. In de bus aangekomen, staat een jongeman voor haar op (hij staat vervolgens 2 uur lang in een hobbelende en zwiebelende bus). Ook de man die haar heeft geholpen, krijgt van iemand een zitplaats aangeboden. Wij kijken toe en zijn ontroerd door de vriendelijkheid. Dit maakt zo´n excursie dag BIJZONDER aardig!
Alles is Andes
Geschreven 26 oktober 2006 door Sandra.
We zweten en we lijden pijn. De zon brandt op onze tere huidjes. De spieren in onze benen branden. Er lijkt verzuring op te treden omdat ze niet meer gewend zijn om zo hard te klimmen. We weten allebei niet of we het gaan redden. We hebben het zwaar. We hebben het heel zwaar. Liters vocht verslinden we. Bijna hebben we niet genoeg. Zoveel wordt er van onze lijven gevraagd. Zoveel vragen wij van onze lijven. Zullen we kappen?
Nee, natuurlijk niet! Want ondanks alle fysieke moeite zijn we volledig in ons element. We zijn in de Andes. Om ons heen. Overal de Andes. En elke minuut genieten we van wat we zien. De quebrada van Humuhuaca is wonderschoon. Het landschap is terra cotta gekleurd en de bergen tonen een palet van kleuren. Roze, rood, grijs, groen afgezet tegen een helderblauwe lucht. En daar fietsen WIJ doorheen. Kan het nog mooier?
Ja, dat kan! Onze eerste aanblik van het plaatsje Purmamarca zet de pracht kracht bij. Alles is gebouwd met natuursteen, leem en hout. Het lijkt 1 geheel te vormen met de 7 kleurige heuvels die het dorp omringen. Hier doen we het voor. Dit is de reden dat we op de fiets zitten. Voor ons gaat er niets boven het moment dat we uitgeput, bezweet en volledig gemangeld een droom inrijden!
Nee, natuurlijk niet! Want ondanks alle fysieke moeite zijn we volledig in ons element. We zijn in de Andes. Om ons heen. Overal de Andes. En elke minuut genieten we van wat we zien. De quebrada van Humuhuaca is wonderschoon. Het landschap is terra cotta gekleurd en de bergen tonen een palet van kleuren. Roze, rood, grijs, groen afgezet tegen een helderblauwe lucht. En daar fietsen WIJ doorheen. Kan het nog mooier?
Ja, dat kan! Onze eerste aanblik van het plaatsje Purmamarca zet de pracht kracht bij. Alles is gebouwd met natuursteen, leem en hout. Het lijkt 1 geheel te vormen met de 7 kleurige heuvels die het dorp omringen. Hier doen we het voor. Dit is de reden dat we op de fiets zitten. Voor ons gaat er niets boven het moment dat we uitgeput, bezweet en volledig gemangeld een droom inrijden!
Salta Mortale
Geschreven 22 oktober 2006 door Sandra.
We zijn er. In Salta zo´n 300 km ten zuiden van de Boliviaanse grens. Salta ligt op ongeveer 1200 meter hoogte, in een kom omgeven door heuvels (bergen). We zijn doodop. Niet van de reis van 24 uur inclusief Mien in- en uitpakken maar van een ruwe onderbreking van onze nachtrust..........
Alles liep op rolletjes. In Posadas ging Mien met wat smeergeld er als eerste in. Nog niet veel passagiers dus met weinig andere bagage bovenop haar gestapeld. In Resistencia moesten we van bus wisselen. Dat zou de bus zijn die ons naar Salta zou brengen. Ook dat ging goed door ook hier vrienden (als je rijk bent, heb je vrienden...) te worden met de malatero (bagagesjouwer). Er ging wel bagage bovenop Mien maar de malatero leek rekening te houden met het verzoek van Ellu om er niet al te zware bagage op te zetten.
Maar we zaten comfortabel in de bus. En Mien ook (wat minder comfortabel). Op een gegeven moment hadden we zelfs 2 stoelen elk. De uren vlogen voorbij omdat we het merendeel van de tijd geslapen hebben. Ineens om half 4 gingen alle lichten aan en werden we uit de bus gestuurd. We moesten naar een andere bus. De reden was niet helemaal duidelijk maar het lijkt erop dat er iets met de remmen was. Helemaal verward want nog in slaap gingen Ellu en ik meteen de bus uit. Ellu om ervoor te zorgen dat Mien in de andere bus zou kunnen. Ik om het proces bij de kapotte bus in de gaten te houden.
Bij de andere bus, die al half vol zat met passagiers én dus ook met hun bagage, legde Ellu het weer aan met de malatero. Hij hield ruimte vrij voor Mien maar ondertussen kwam ook alle bagage uit de kapotte bus eraan. Grote zware tassen, die bovenop Mien hadden gestaan! ARGH! En die werden gerust ingeladen in de nieuwe bus. Niet gek dus dat de chauffeur op een gegeven moment zei dat Mien niet meekon! Rustig en vriendelijk, althans ik hoop dat dat ook zo overkwam, legde ik hem uit dat we onze fiets toch echt nodig hebben. Dat het onze manier van transport was. Eerste drempel overkomen: Mien mocht mee.
Sjouwend met Mien kwamen we bij de andere bus. Daar was nog een plek vrij (min of meer) maar met geen mogelijkheid zou Mien de draai kunnen maken. Wat toen gebeurde? We leken terecht te zijn gekomen in een horrorfilm "Dark nights for Mien Masjien". Hoewel het duidelijk was dat Mien er niet bij kon zonder de bagage te reorganiseren, probeerden de heren haar er hoe dan ook in te persen, in te trekken of er in te duwen. Wat we ook zeiden; ze luisterden niet. Op een gegeven moment werd het Ellu even te veel. Ze voelde zich zo ontzettend machteloos. Toen ook ik nog eens herhaalde dat een grote rooie tas in de weg zat en Ellu aan de tas aan het rukken was, hielpen ze mee om dit obstakel weg te krijgen. Maar de horrorfilm was nog niet over want na dit obstakel waren er nog een paar te gaan. Aan alle kanten knalden zij met Mien tegen stangen aan. We vreesden voor haar gezondheid. Toen we ook zelf maar weer het initiatief namen (ondertussen hadden we Mien ook nog vast om erger te voorkomen) om de andere obstakels weg te nemen, paste ze er eindelijk in.
In Salta aangekomen, bleek gelukkig dat Mien het nog doet. Haar frame heeft een aantal behoorlijke schrammen opgelopen maar haar vitale organen werken allemaal nog. Dit keer is het dus "goed" gegaan maar dat geeft geen garantie voor een volgende keer. We denken erover om onszelf en Mien dit niet nog een keer aan te doen!
Trouwens, er zijn weer nieuwe foto´s. Dit keer van onze rit van Colonia in Uruguay naar de Iguazú watervallen. Wanneer je ze later nog een keer wilt zien, dan kun je de link rechts in het menu gebruiken!
Alles liep op rolletjes. In Posadas ging Mien met wat smeergeld er als eerste in. Nog niet veel passagiers dus met weinig andere bagage bovenop haar gestapeld. In Resistencia moesten we van bus wisselen. Dat zou de bus zijn die ons naar Salta zou brengen. Ook dat ging goed door ook hier vrienden (als je rijk bent, heb je vrienden...) te worden met de malatero (bagagesjouwer). Er ging wel bagage bovenop Mien maar de malatero leek rekening te houden met het verzoek van Ellu om er niet al te zware bagage op te zetten.
Maar we zaten comfortabel in de bus. En Mien ook (wat minder comfortabel). Op een gegeven moment hadden we zelfs 2 stoelen elk. De uren vlogen voorbij omdat we het merendeel van de tijd geslapen hebben. Ineens om half 4 gingen alle lichten aan en werden we uit de bus gestuurd. We moesten naar een andere bus. De reden was niet helemaal duidelijk maar het lijkt erop dat er iets met de remmen was. Helemaal verward want nog in slaap gingen Ellu en ik meteen de bus uit. Ellu om ervoor te zorgen dat Mien in de andere bus zou kunnen. Ik om het proces bij de kapotte bus in de gaten te houden.
Bij de andere bus, die al half vol zat met passagiers én dus ook met hun bagage, legde Ellu het weer aan met de malatero. Hij hield ruimte vrij voor Mien maar ondertussen kwam ook alle bagage uit de kapotte bus eraan. Grote zware tassen, die bovenop Mien hadden gestaan! ARGH! En die werden gerust ingeladen in de nieuwe bus. Niet gek dus dat de chauffeur op een gegeven moment zei dat Mien niet meekon! Rustig en vriendelijk, althans ik hoop dat dat ook zo overkwam, legde ik hem uit dat we onze fiets toch echt nodig hebben. Dat het onze manier van transport was. Eerste drempel overkomen: Mien mocht mee.
Sjouwend met Mien kwamen we bij de andere bus. Daar was nog een plek vrij (min of meer) maar met geen mogelijkheid zou Mien de draai kunnen maken. Wat toen gebeurde? We leken terecht te zijn gekomen in een horrorfilm "Dark nights for Mien Masjien". Hoewel het duidelijk was dat Mien er niet bij kon zonder de bagage te reorganiseren, probeerden de heren haar er hoe dan ook in te persen, in te trekken of er in te duwen. Wat we ook zeiden; ze luisterden niet. Op een gegeven moment werd het Ellu even te veel. Ze voelde zich zo ontzettend machteloos. Toen ook ik nog eens herhaalde dat een grote rooie tas in de weg zat en Ellu aan de tas aan het rukken was, hielpen ze mee om dit obstakel weg te krijgen. Maar de horrorfilm was nog niet over want na dit obstakel waren er nog een paar te gaan. Aan alle kanten knalden zij met Mien tegen stangen aan. We vreesden voor haar gezondheid. Toen we ook zelf maar weer het initiatief namen (ondertussen hadden we Mien ook nog vast om erger te voorkomen) om de andere obstakels weg te nemen, paste ze er eindelijk in.
In Salta aangekomen, bleek gelukkig dat Mien het nog doet. Haar frame heeft een aantal behoorlijke schrammen opgelopen maar haar vitale organen werken allemaal nog. Dit keer is het dus "goed" gegaan maar dat geeft geen garantie voor een volgende keer. We denken erover om onszelf en Mien dit niet nog een keer aan te doen!
Trouwens, er zijn weer nieuwe foto´s. Dit keer van onze rit van Colonia in Uruguay naar de Iguazú watervallen. Wanneer je ze later nog een keer wilt zien, dan kun je de link rechts in het menu gebruiken!
Alles kan, waterkan, groenekan, sandokan, toekan .....
Geschreven 19 oktober 2006 door Sandra.
Daar zijn we dan in Puerta Iguazú, uitvalsbasis om de Cataratas de Iguazú(watervallen) te bekijken aan de Argentijnse en aan de Braziliaanse kant. Gisteren waren we aan de Argentijnse kant. Wat het leuke daarvan is, is dat er verschillende wandelingen zijn naar verschillende uitzichtspunten. De paden gaan door een prachtige jungle waar vrolijk gekleurde vlinders om onze hoofden heenvlogen, waar vele vogels rondvliegen en waar de leguanen in de bosjes schieten wanneer je te dicht in de buurt komt. En dan wordt je ook nog eens beloond met fantastische uitzichten op gigantische watervallen.
De topper van de dag was onze middagwandeling naar de start van het pad naar de Garganta del Diablo (de keel van de duivel). Omdat we graag een actieve dag wilden hebben, besloten we om niet het treintje te nemen maar om de wandeling te doen langs de rails. Een goed besluit want wat zag ik ineens in de bomen? Een grote vogel met een grote gebogen geel-rode snavel: een toekan! Een prachtvogel om te zien en het fijne was dat we hem uitgebreid op ons gemak hebben kunnen aanschouwen.
Onze dag was al goed maar werd nog beter toen we bij de Garganta aankwamen. Als je denkt dat je alles hebt gezien, dan vergis je je. Van 3 kanten dondert het water naar beneden met een overweldigende kracht en een oorverdovende herrie. Waar het water in verdwijnt, is onduidelijk omdat de damp van het water het zicht op de rivier en de onderkant van de waterval ontneemt. Het is daadwerkelijk alsof de aarde wordt verzwolgen, alsof je op dat punt van de aarde aflazert.
De topper van de dag was onze middagwandeling naar de start van het pad naar de Garganta del Diablo (de keel van de duivel). Omdat we graag een actieve dag wilden hebben, besloten we om niet het treintje te nemen maar om de wandeling te doen langs de rails. Een goed besluit want wat zag ik ineens in de bomen? Een grote vogel met een grote gebogen geel-rode snavel: een toekan! Een prachtvogel om te zien en het fijne was dat we hem uitgebreid op ons gemak hebben kunnen aanschouwen.
Onze dag was al goed maar werd nog beter toen we bij de Garganta aankwamen. Als je denkt dat je alles hebt gezien, dan vergis je je. Van 3 kanten dondert het water naar beneden met een overweldigende kracht en een oorverdovende herrie. Waar het water in verdwijnt, is onduidelijk omdat de damp van het water het zicht op de rivier en de onderkant van de waterval ontneemt. Het is daadwerkelijk alsof de aarde wordt verzwolgen, alsof je op dat punt van de aarde aflazert.
Prachtige dagen, een indruk
Geschreven 16 oktober 2006 door Sandra.
Met Gastón en zijn (kleine) 4x4 reden we over een behoorlijke gravelweg naar het natuurpark Iberá. We reden een geweldige tijd tegemoet. Ons pakket bestond uit slapen in een cabaña van rancho Iberá Porá, ontbijten in de comedor (eetkamer) van deze rancho, lunchen en avondeten bij Silvia en Jorge, 3 excursies en transport naar het park en van het park naar Posadas.
In het park ligt aan de lagune het dorpje Colonia Pelligrini. Van daaruit wordt alles georganiseerd. Allemaal heel kleinschalig en heel knus. Iedereen kent iedereen. We voelden ons er vanaf het eerste moment welkom. Vooral ook door de enorm gezellige rit met Gastón, die in een lager tempo uitgebreid met ons heeft zitten kletsen.
Helaas hadden we de pech dat er op de dag van aankomst een storm uitbrak. Met onweer en bakken met regen veranderde Colonia Pelligrini in één grote modderpoel. Onze voeten zijn goed geschrubt, zeg maar. Maar gelukkig was het de dag erna de hele dag droog en konden we alsnog alle 3 excursies doen.
Iberá, dat schitterend water betekent, is een prachtig natuurreservaat. Denk aan de Everglades, vermengd met de friese meren. Met dramatisch mooie bewolkte luchten keken we vanuit ons bootje uit over waterbloemen en geklusterde drijvende eilandjes van riet, gras en lage struikjes. In het water en op de kant werden we voortdurend verrast door weer een kaaiman en weer een kaaiman. Het gebied is er mee bezaaid. Capybara´s graasden in het gras. En de verschillende soorten vogels waren niet te tellen. Van groot naar klein met een rood kopje of een gele buik. Omdat vanwege het slechte weer alle excursies op dezelfde dag waren, hebben we in de middag in totaal 6 uur op het water gezeten. We hebben ons geen minuut verveeld.
Door de regen was de weg naar Posadas, die veel slechter is dan de weg naar Mercedes, nog slechter geworden. Maar Gastón, de schat, heeft met man en macht ervoor gezorgd dat we alsnog mét Mien vandaag naar Posadas konden. Gastón is één voorbeeld van de vriendelijkheid die we in Colonia Pelligrini zijn tegengekomen. We hadden dit park bijna laten liggen omdat het in onze oorspronkelijke plannen behoorlijk uit de route lag. Maar wat zijn we blij dat we onze plannen hebben veranderd en dat we de mogelijkheid hebben gehad om dit geweldige natuurreservaat van dichtbij te zien! Een aanrader!
In het park ligt aan de lagune het dorpje Colonia Pelligrini. Van daaruit wordt alles georganiseerd. Allemaal heel kleinschalig en heel knus. Iedereen kent iedereen. We voelden ons er vanaf het eerste moment welkom. Vooral ook door de enorm gezellige rit met Gastón, die in een lager tempo uitgebreid met ons heeft zitten kletsen.
Helaas hadden we de pech dat er op de dag van aankomst een storm uitbrak. Met onweer en bakken met regen veranderde Colonia Pelligrini in één grote modderpoel. Onze voeten zijn goed geschrubt, zeg maar. Maar gelukkig was het de dag erna de hele dag droog en konden we alsnog alle 3 excursies doen.
Iberá, dat schitterend water betekent, is een prachtig natuurreservaat. Denk aan de Everglades, vermengd met de friese meren. Met dramatisch mooie bewolkte luchten keken we vanuit ons bootje uit over waterbloemen en geklusterde drijvende eilandjes van riet, gras en lage struikjes. In het water en op de kant werden we voortdurend verrast door weer een kaaiman en weer een kaaiman. Het gebied is er mee bezaaid. Capybara´s graasden in het gras. En de verschillende soorten vogels waren niet te tellen. Van groot naar klein met een rood kopje of een gele buik. Omdat vanwege het slechte weer alle excursies op dezelfde dag waren, hebben we in de middag in totaal 6 uur op het water gezeten. We hebben ons geen minuut verveeld.
Door de regen was de weg naar Posadas, die veel slechter is dan de weg naar Mercedes, nog slechter geworden. Maar Gastón, de schat, heeft met man en macht ervoor gezorgd dat we alsnog mét Mien vandaag naar Posadas konden. Gastón is één voorbeeld van de vriendelijkheid die we in Colonia Pelligrini zijn tegengekomen. We hadden dit park bijna laten liggen omdat het in onze oorspronkelijke plannen behoorlijk uit de route lag. Maar wat zijn we blij dat we onze plannen hebben veranderd en dat we de mogelijkheid hebben gehad om dit geweldige natuurreservaat van dichtbij te zien! Een aanrader!
Nieuwe plannen; zelfde richting
Geschreven 13 oktober 2006 door Sandra.
De nieuwe plannen zijn in Concordia gemaakt en 3 dagen later zijn we in Mercedes aangekomen, onze springplank om de nieuwe plannen tot uitvoer te brengen. Het zit ons gelukkig mee. Morgen gaan we naar een ranch in het Reserva Natural del Iberá mét Mien. Een park dat behoorlijk spectaculair schijnt te zijn. We zijn benieuwd. We worden opgehaald met een kleine vrachtwagen. Dezelfde vrachtwagen die ons twee dagen later naar Posada in de provincie Missiones kan brengen. Een shortcut over zand- en gravelwegen, die ons 3 dagen bespaart. Anders hadden we terug gemoeten naar Mercedes om daar vervolgens via een omweg de bus te nemen. In Posadas laten we Mien achter om in 4 dagen op en neer naar Foz de Iguazú te gaan. Vanuit Posadas bussen we naar Salta in het Andesgebergte. Daar gaat het echte grote fietsen pas beginnen.
Vriendelijk blijven lachen
Geschreven 12 oktober 2006 door Sandra.
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we mannen in uniform tegenkomen? In ieder geval zeggen we altijd "Goedendag" en we toveren onze breedste glimlach op onze gezichten. In de meeste gevallen is dit genoeg om zonder stoppen door te kunnen fietsen.
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we door mannen in uniform gestopt worden? Ook dan zeggen we altijd "Goedendag", we toveren een nog bredere glimlach op onze gezichten én we doen moeite om de taal te spreken. Enigszins opzettelijk knullig in de hoop dat dit een glimlach bij de mannen met uniform op hun gezichten tovert.
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we gestop worden door een man in uniform die niet al te vriendelijk lijkt te zijn? Wanneer de man in uniform om onze paspoorten vraagt zonder nog een woord van toenadering met ons gewisseld te hebben? En wanneer de man op basis van de foto in mijn paspoort zegt dat ik daar veel jonger ben én veel mooier? Het goedendag vervalt want wat mij betreft, zakt ie in de grond. Maar wat we altijd maar dan ook altijd blijven doen, is vriendelijk blijven lachen! Want uiteindelijk mogen we ook dan zonder problemen doorrijden. En zeg nou zelf: een bezweet, vies en verweerd gezicht onder een helm; iedereen zou toch hetzelfde als hem hebben gezegd ;-)
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we door mannen in uniform gestopt worden? Ook dan zeggen we altijd "Goedendag", we toveren een nog bredere glimlach op onze gezichten én we doen moeite om de taal te spreken. Enigszins opzettelijk knullig in de hoop dat dit een glimlach bij de mannen met uniform op hun gezichten tovert.
Wat doen wij in een vreemd land wanneer we gestop worden door een man in uniform die niet al te vriendelijk lijkt te zijn? Wanneer de man in uniform om onze paspoorten vraagt zonder nog een woord van toenadering met ons gewisseld te hebben? En wanneer de man op basis van de foto in mijn paspoort zegt dat ik daar veel jonger ben én veel mooier? Het goedendag vervalt want wat mij betreft, zakt ie in de grond. Maar wat we altijd maar dan ook altijd blijven doen, is vriendelijk blijven lachen! Want uiteindelijk mogen we ook dan zonder problemen doorrijden. En zeg nou zelf: een bezweet, vies en verweerd gezicht onder een helm; iedereen zou toch hetzelfde als hem hebben gezegd ;-)
Een andere ruta 14
Geschreven 11 oktober 2006 door Sandra.
Vandaag was een andere fietsdag dan de anderen!
Ineens heeft Ruta 14 geen vluchtstrook meer. Dat betekent voor ons dat we de weg moeten delen met al het andere verkeer. Best (in)spannend. Er waren momenten dat we de berm in moesten rijden omdat er van beiden kanten zwaar verkeer aankwam maar verder ging het vandaag eigenlijk erg goed. De drukte viel alles mee.
Anders was ook het landschap. Nog steeds erg agrarisch maar door het ontbreken van de vluchtstrook lijkt het alsof de weg er mooier inligt. Het voelts zo minder als een snelweg en meer als fietsen in de natuur
Ook de wind was anders. Eigenlijk: de windrichting was anders. In plaats van volop in onze snoetjes, hebben we hem bijna de hele tijd in de rug gehad. Dat maakt een groot verschil. We vlogen af en toe over de weg. Als we niet zo af en toe van de weg af hadden moeten gaan dan waren we binnen 3 uur in Chajari geweest.
Nieuw voor ons was een blokkade van ruta 14. Een blokkade van allemaal mannen die graag willen werken. Van mannen die door de crisis in Argentinië werkloos zijn geraakt. Toen we de blokkade passeerden, werden we beogeld en befloten maar al snel waren wij niet interessant meer. Ze gingen weer terug naar de harde realiteit van de dag!
Ineens heeft Ruta 14 geen vluchtstrook meer. Dat betekent voor ons dat we de weg moeten delen met al het andere verkeer. Best (in)spannend. Er waren momenten dat we de berm in moesten rijden omdat er van beiden kanten zwaar verkeer aankwam maar verder ging het vandaag eigenlijk erg goed. De drukte viel alles mee.
Anders was ook het landschap. Nog steeds erg agrarisch maar door het ontbreken van de vluchtstrook lijkt het alsof de weg er mooier inligt. Het voelts zo minder als een snelweg en meer als fietsen in de natuur
Ook de wind was anders. Eigenlijk: de windrichting was anders. In plaats van volop in onze snoetjes, hebben we hem bijna de hele tijd in de rug gehad. Dat maakt een groot verschil. We vlogen af en toe over de weg. Als we niet zo af en toe van de weg af hadden moeten gaan dan waren we binnen 3 uur in Chajari geweest.
Nieuw voor ons was een blokkade van ruta 14. Een blokkade van allemaal mannen die graag willen werken. Van mannen die door de crisis in Argentinië werkloos zijn geraakt. Toen we de blokkade passeerden, werden we beogeld en befloten maar al snel waren wij niet interessant meer. Ze gingen weer terug naar de harde realiteit van de dag!
Saai?
Geschreven 09 oktober 2006 door Sandra.
Al weer een dag of 5 fietsen we op de vluchtstrook van ruta 14. Ruta 14 is een snelweg. Wel een ander soort snelweg dan wij in Nederland gewend zijn maar toch, een snelweg. Eigenlijk is het meer een provinciaalse weg waar met snelwegsnelheden gereden wordt. Heel druk is ie niet maar om nou te zeggen dat het een rustige weg is, klopt ook niet. Vele (vracht)auto´s passeren ons (op een veilige afstand) en elkaar. Ondanks dat het verkeer soms vreemde inhaalmanouvres onderneemt, hebben we wat betreft rijveiligheid niets te klagen. De vluchtstrook is min of meer van ons! Echter, het fietsen over de vluchtstrook door het uitgestrekt agrarisch gebied spreekt ons niet heel erg aan. Er verandert weinig. We zien steeds hetzelfde. En de kleur is altijd ....groen!
De plaatsen die we aandoen, zijn prettige plekken waar het leven in een relaxt tempo geleefd lijkt te worden. Vaak is een plein hét punt waar alles om draait. Een hotel is meestal aan of in de buurt van het plein en voor een restaurant hoeven we ook niet ver te lopen.
Fietsen, fietsen. Elke dag weer in volle vrijheid op de fiets met als enige doel een plaats waar een hotel staat om te overnachten. Dag na dag van groene vergezichten met een frisse wind die om onze hoofden waait. Bij aankomst pauzeren we van het fietsen met een goede maaltijd én vaak met een lekker flesje wijn.
Ondanks alle luxe hebben we zin in een meer inspirerende omgeving. De plannen gaan veranderen. Ruta 14 gaan we af. Hoe het er precies uit gaat zien, weten we nog niet. Saai is het voor ons eigenlijk nooit!
De plaatsen die we aandoen, zijn prettige plekken waar het leven in een relaxt tempo geleefd lijkt te worden. Vaak is een plein hét punt waar alles om draait. Een hotel is meestal aan of in de buurt van het plein en voor een restaurant hoeven we ook niet ver te lopen.
Fietsen, fietsen. Elke dag weer in volle vrijheid op de fiets met als enige doel een plaats waar een hotel staat om te overnachten. Dag na dag van groene vergezichten met een frisse wind die om onze hoofden waait. Bij aankomst pauzeren we van het fietsen met een goede maaltijd én vaak met een lekker flesje wijn.
Ondanks alle luxe hebben we zin in een meer inspirerende omgeving. De plannen gaan veranderen. Ruta 14 gaan we af. Hoe het er precies uit gaat zien, weten we nog niet. Saai is het voor ons eigenlijk nooit!
Van Mercedes naar Gualguaychú
Geschreven 05 oktober 2006 door Sandra.
We fietsen weer. Nadat we gisteren toch nog maar een extra dag in Mercedes zijn gebleven, gewoon voor de zekerheid, kon Mien vanochtend weer van stal worden gehaald. En wat voelde dat goed. Het fietsen dan want Mien zelf had weer een probleempje met teveel ruimte in de voorvork. Tijdens het fietsen viel daar toch niet zo veel aan te doen, dus op naar Gualguaychú. En daarmee ook op naar Argentinië. Altijd spannend om een grens over te gaan.
Spannend was het ook deze keer. Niet vanwege de formaliteiten of niet vanwege autoritaire mannetjes die hun macht wel eens willen uitoefenen over twee kleine lieve meisjes. Niets van dat alles. We waren binnen een poep en een scheet door de douane heen. Het was spannend omdat we een lift over de grens nodig hadden. Verboden om met de fiets de brug naar Argentinië over te gaan. De enige grensovergang waar dat verboden is!
Gelukkig kregen we weer alle hulp van de wereld. De douanebeambten keken voor ons uit naar een mogelijke lift. Wij konden zorgeloos buiten wachten. Met na een half uurtje iets lekkers toegestopt van de douanemeneer. Na een dik uur was het zover. Mien werd door de heren in een lege vrachtwagen geladen. Wij konden er ook nog bij. En daar gingen we op weg. Ze laten ons het zeker voelen: Welkom in Argentinië.
Spannend was het ook deze keer. Niet vanwege de formaliteiten of niet vanwege autoritaire mannetjes die hun macht wel eens willen uitoefenen over twee kleine lieve meisjes. Niets van dat alles. We waren binnen een poep en een scheet door de douane heen. Het was spannend omdat we een lift over de grens nodig hadden. Verboden om met de fiets de brug naar Argentinië over te gaan. De enige grensovergang waar dat verboden is!
Gelukkig kregen we weer alle hulp van de wereld. De douanebeambten keken voor ons uit naar een mogelijke lift. Wij konden zorgeloos buiten wachten. Met na een half uurtje iets lekkers toegestopt van de douanemeneer. Na een dik uur was het zover. Mien werd door de heren in een lege vrachtwagen geladen. Wij konden er ook nog bij. En daar gingen we op weg. Ze laten ons het zeker voelen: Welkom in Argentinië.
Misdaad & Mysterie
Geschreven 04 oktober 2006 door Sandra.
Elke dag gebeurt er wat. Gisteren is er nog een vakbondsman neergestoken. Ze dachten eerst dat een oude man het had gedaan. Maar iemand had zijn pistool gestolen. Om hem de schuld in zijn schoenen te kunnen schuiven. Uiteindelijk blijkt, zoals het gaat in de wereld, dat een machtige bankier de grote schuldige was. Omgebracht om geld.
Vandaag zal het wel weer iets anders zijn. Maar we zijn inmiddels bekend met de politiemannen en we vertrouwen erop dat ze het tot een goede oplossing zullen brengen. Gelukkig lijkt het rechtsysteem niet zo corrupt te zijn als wij denken en worden mensen daadwerkelijk veroordeeld en gestraft.
Ondertussen dragen wij ons steentje bij. Urenlang buigen we ons over wereldse vraagstukken en grote raadsels. Af en toe raadplegen we het Internet voor extra informatie. Anders komen we er he-le-maal niet uit. Ja, we moeten wat om de tijd te door te brengen. Beter nuttig te zijn dan in ledigheid de dagen te vullen, toch?
Nog 9 uur moeten we wachten op onze volgende misdaad. Een uur erna volgt er nog één. We kijken er naar uit. Naast griep zijn we bevangen door een verslaving. Verslaafd aan Law & Order én aan de thuis-verzamelde puzzels uit Vrij Nederland.
Vandaag zal het wel weer iets anders zijn. Maar we zijn inmiddels bekend met de politiemannen en we vertrouwen erop dat ze het tot een goede oplossing zullen brengen. Gelukkig lijkt het rechtsysteem niet zo corrupt te zijn als wij denken en worden mensen daadwerkelijk veroordeeld en gestraft.
Ondertussen dragen wij ons steentje bij. Urenlang buigen we ons over wereldse vraagstukken en grote raadsels. Af en toe raadplegen we het Internet voor extra informatie. Anders komen we er he-le-maal niet uit. Ja, we moeten wat om de tijd te door te brengen. Beter nuttig te zijn dan in ledigheid de dagen te vullen, toch?
Nog 9 uur moeten we wachten op onze volgende misdaad. Een uur erna volgt er nog één. We kijken er naar uit. Naast griep zijn we bevangen door een verslaving. Verslaafd aan Law & Order én aan de thuis-verzamelde puzzels uit Vrij Nederland.
En weer gestrand!
Geschreven 01 oktober 2006 door Sandra.
Het kon natuurlijk niet anders. Dit zat in de lijn der verwachtingen. Eerst is Ellu ziek en dan word ik het! 39 graden koorts en zo´n beetje hetzelfde verloop als Ellu. Inclusief het ruiken van gekke geurtjes een paar dagen voordat de koorts uitbreekt. We schieten aardig op en zijn al in Mercedes, 200 kilometer van Buenos Aires :-) We blijven nog even in Uruguay!
San
- Van 5 maart 2008 t/m 21 mei 2008 woonde en werkte ik in Buenos Aires, Argentinië
Ellu & San
- Van 5 maart 2006 t/m 4 maart 2007 hebben wij op onze tandem, Mien Masjien, door de USA, Canada, Uruguay, Argentinië en Chili gereisd.
Recente berichten
Archief
- juni 2009
- april 2009
- maart 2009
- december 2008
- november 2008
- september 2008
- augustus 2008
- juli 2008
- juni 2008
- mei 2008
- april 2008
- maart 2008
- februari 2008
- januari 2008
- december 2007
- oktober 2007
- september 2007
- augustus 2007
- juli 2007
- juni 2007
- mei 2007
- april 2007
- maart 2007
- februari 2007
- januari 2007
- december 2006
- november 2006
- oktober 2006
- september 2006
- augustus 2006
- juli 2006
- juni 2006
- mei 2006
- april 2006
- maart 2006
- februari 2006
- januari 2006
- december 2005
Links uit ons leven
San's foto's
Onze reisfoto´s
- Op weg naar huis
- Met Jacq & Jack in en rondom Bariloche
- Rondje Chili
- Autotrip Zuid-Argentinië en Chili
- Mendoza naar San Martín de Los Andes
- Salta naar Mendoza
- Salta naar Salta
- Uruguay naar Iguazú
- Buenos Aires
- Canada
- Astoria naar Vancouver
- Crescent City naar Astoria
- San Francisco naar Crescent City
- Fallon naar San Francisco
- Cedar City naar Fallon
- Autotrip USA
- Tempe naar Cedar City
- Grand Canyon
- El Paso naar Tempe
- Del Rio naar El Paso
- Navasota naar Del Rio
- St. Francisville naar Navasota
- Defuniak Springs naar St. Francisville
- Ormond Beach naar Defuniak Springs
- Fort Meyers naar Ormond Beach
- Miami naar Key West
- Miami South Beach
Andere foto's
Onze rondbrieven
- Miami naar Cross Creek, Florida
- Cross Creek naar Austin, Texas
- Austin naar Wickenburg, Arizona
- Wickenburg naar San Francisco, Californië
- San Francisco naar Vancouver, Canada
- Vancouver naar Buenos Aires, Argentinië
- Buenos Aires naar Concordia, Argentinië
- Concordia naar Chilecito, Argentinië
- Chilecito naar San Martín de Los Andes, Argentinië
- Autotrip in zuiden van Argentinië en Chili
- Rondje Chili op Mien en lopen met Jacq & Jack, Argentinië
- Op de fiets terug naar Buenos Aires, en naar huis
