De ontdekking van Amerika: juni 2006

Vacavillian life by Mikelangelo

Geschreven 29 juni 2006 door Sandra.

We fietsen weg uit Winters. Bij een splitsing kijken we op de bordjes. We moeten naar links om in Fairfield te komen. Eventjes later worden we ingehaald door een andere fietser. Hij vraagt ons waar we naar toe gaan. In koor zeggen we 'Fairfield'. De fietser geeft aan dat we dan niet goed gaan. We hadden bij de splitsing rechtsaf moeten gaan. Wij draaien om en hij draait ook om. Hij blijft naast ons fietsen en we raken in gesprek. In eerste instantie ben ik nog wat voorzichtig. Ellu ook dus die maakt er maar een grapje over "Je bent toch geen serial killer?" Maar gedurende het gesprek ontspan ik. Het is een leuke vent, die ons uitnodigt om te gaan lunchen. We nemen het aanbod aan. Nu een paar uur later haalt Mike zijn dochter op, heeft hij voor ons geregeld dat onze fiets even tussendoor gerepareerd kan worden, hebben we uitgebreid geluncht van een overheerlijk chinees buffet (vol!), is de logeerkamer voor ons ingericht en heeft Mike een laptop voor me klaargezet. Wat een leven hebben we toch!

De bewoonde wereld

Geschreven 28 juni 2006 door Sandra.

Het kwam heel plotseling. We waren er niet echt op voorbereid. Gisteren fietsten we nog door de Sierra Nevada, over de Carson pas. Er lag nog sneeuw. De bergen waren bezaaid met dennenbomen. Het was wel al drukker met verkeer. Drukker dan we gewend waren, maar het valt in het niet vergeleken bij vandaag. De eerste 20 kilometer fietsten we nog over een landelijke weg langs wijngaarden. Af en toe werden we eens ingehaald. Daarna was het over met de pret. Op een smalle tweebaans weg werden we voortdurend ingehaald en hadden we voortdurend tegenliggers. Meer verkeer en ook meer huizen. Een totaal andere wereld. Anders ook omdat we ineens weer volop in het groen fietsten: met bomen, struiken, bloemen. En er is gras. Water is er in overvloed. Ook is er overal latte te verkrijgen. Vandaag heb ik al 5 Starbucksen gezien. De vogels fluiten (de auto's toeteren) en het zweet druipt weer van onze gezichten af. Warm en vochtig. Muggen bijten. Veel andere insecten vliegen tegen ons aan. Het is duidelijk dat sinds we de Sierra Nevada over zijn, we definitief de woestijn hebben verlaten. We zijn terug in de bewoonde wereld!

Nieuwe foto's

Geschreven door Sandra.

Er zijn weer nieuwe foto's. Dit keer van de route van Cedar City, Utah naar Fallon, Nevada over the Great Basin. Klik in het menu rechts op de link!

Goor!

Geschreven 22 juni 2006 door Sandra.

We fietsen over Interstate 50 van Eureka naar Austin. Ineens zie ik lichte sporen op de weg. Het zijn sporen van dode beestjes. Welke beestjes het zijn, is nog onduidelijk, maar snel genoeg komen we daar achter. Er springen namelijk wat sprinkhanen over de weg. Bij onze eerste stop lachen we er nog om. Ze springen gewoon vanzelf voor ons weg. En zoveel zijn het er niet. Ze zien er wel onfris uit. Eigenlijk lijken het net springende kakkerlakken. De sporen worden steeds dikker; het aantal sprinkhanen op de weg groeit. Ontwijken is niet meer mogelijk. We moeten er gewoon over heen. Regelmatig horen we poppende geluiden wanneer we een sprinkhaan volop raken. Over het algemeen knerpen ze verder alleen. De hordes die wegspringen, klinken als het zachte getik van miezerregen. Af en toe springt er eens één tegen onze benen aan. Ook delen sprinkhaan spatten tegen onze schenen. Het aantal levende sprinkhanen is ongelooflijk. Evenals het aantal geplette sprinkhanen dat als een dikke rode laag over de weg ligt. De geur die van de dode smeurie afkomt, is weeïg. We stoppen niet eens om iets eten; zo smerig is het. 50 kilometer lang blijft dit doorgaan. Dit vieze gore dode rode sprinkhanen spoor, dat door de levende sprinkhanen als één groot buffet wordt gebruikt. Wij hebben gegeten en gedronken.

En de kleur is Oranje!

Geschreven 17 juni 2006 door Sandra.

We staan vanochtend niet al te vroeg op, want we hebben een 'korte' dag met maar één klimmetje naar Milford. In Cedar City drinken we zelfs nog op ons dooie gemak een latte. Daar kijk ik ook even in de krant. Om specifiek te zijn: ik kijk in de sport sectie om te kijken hoe het met de WK staat. Er staat niet veel over in, maar wat er wel in staat, is dat Nederland vandaag om 12 uur tegen Ivoorkust speelt. Een snelle rekensom levert de plaatselijke tijd op, namelijk 10 uur 's ochtends. Maar het is pas 7 uur en in Cedar City blijven tot na de wedstrijd is voor ons geen optie: we willen fietsen terwijl het nog lekker koel is. Maar tijdens het fietsen ben ik er toch mee bezig. We rekenen uit dat het moet lukken om om 11 uur in Minersville te zijn en om daar dan de tweede helft te gaan zien. In Minersville is immers een restaurant en een benzinestation. Tot nu toe zijn dit soort etablissementen in de USA nooit tv-loos. In blijde verwachting fietsen we aan één stuk door. We rusten nauwelijks. Minersville lijkt dichtbij maar de wind steekt ook de kop op. Dat vertraagt enorm en daar gaat onze snelle afdaling. We moeten gewoon hard werken om vooruit te komen. Ondertussen vordert de tijd. Maar dan is daar Minersville. Ik hou het bijna niet meer. Het restaurant is nog gesloten. Bummer! De bieb ook. Jammer! De Texaco heeft helaas geen tv, maar door de ramen heen kunnen we zien dat er wel een tv is bij de Chevron. We haasten ons naar binnen. Van spanning struikel ik over mijn woorden, maar het lukt me om duidelijk te maken wat ik wil. De vrouw achter de balie zegt emotieloos dat de tv te lang nodig heeft om op te warmen en dat ze toch alleen maar lokale zenders hebben. De teleurstelling is groot. Hoe kan het nou dat we in een plaatsje zijn waar we nergens tv kunnen kijken? Nog even, maar met weinig hoop, probeer ik het bij het postkantoor. Maar wat kan ik verwachten? Logisch toch dat ze daar geen tv hebben. De vrouw van het postkantoor geeft ons wel een zelfgebakken broodje mee. Dat maakt iets goed. Op de fiets naar onze plaats van bestemming zien we het kwart over 11, half 12 en kwart voor 12 worden. De wedstrijd is gespeeld. In Milford aangekomen, gaan we toch maar in een motel MET kabel. Het eerste wat ik doe, is ESPN aanzetten. En ja hoor, daar is de bevrijdende uitslag. We zijn door naar de laatste 16. Hup Holland Hup!

Monumentale foto

Geschreven 16 juni 2006 door Sandra.

Veel foto's met z'n 2-en hebben we niet. En ook wij willen graag vereeuwigd worden op de mooie plekken in de wereld. Eén zo'n mooie plek is Monument Valley. Je weet wel, de vallei in the States met al die prachtige rotsformaties in de woestijn. Dus vragen we een andere toerist om een foto te nemen. Hij is zelfs net nog zelf door een andere toerist op de foto gezet. Wij willen het ook op precies dezelfde plek. Hij neemt heel graag een foto van ons, zegt hij. En dat is heel lief! Maar helaas vergeet hij één klein dingetje, namelijk dat we graag MET de monuments van Monument Valley op de foto hadden gestaan!

Nieuwe foto's!

Geschreven 15 juni 2006 door Sandra.

Er zijn weer nieuwe foto's! Bij de set van El Paso naar Tempe heb ik nog een paar foto's toegevoegd. Een aparte set is er ook voor de Grand Canyon. Ook de foto's van de route van Tempe naar Cedar City staan online. Het blijkt een productief dagje te zijn, hier in de bieb in Cedar City, want ook de foto's van onze 4-daagse autotrip staan op het net. Klik op de links rechts in het menu bij Onze foto's en je komt er vanzelf!

Weilanden

Geschreven door Sandra.

Las Vegas is zoals het is in films en van tv series. Het is over de top, kitsch, rumoerig en vreemd. Over de top vanwege alle megalomane hotels. Ceasar Palace is zo immens dat we er zeker een kilometer lang in verdwalen. Het is kitsch door alle neonverlichting en levensgrote replica's van gebouwen zoals de Eiffeltoren, de Empire State Building en het Colloseum. Het verkeer dat in file over de Strip met casino's gaat en alle mensen die af en aan wandelen, maakt het rumoerig. Om ons heen is getoeter van auto's en het geroezemoes van mensen. En Las Vegas is vreemd omdat het in feite één groot Holland Casino is. Maar wat ik het vreemdst vindt, is dat Las Vegas de weilanden betekent. Hoezo weilanden? Ik heb ze niet gezien. Maar na een avondje rondlopen, snap ik de naam. Want aan alle Hot Babes te zien, die op reclamezuilen en via magazines worden aangeprijsd, is er een levendige koehandel gaande!

Van de regen in de tub

Geschreven 10 juni 2006 door Sandra.

Al weken, is het bloedheet. Soms zo heet dat we van ellende geen stap meer willen en kunnen verzetten. De heetste dag, die we tot nu toe hebben gehad, was in Marble Canyon. Rond het middaguur was het er al 40 graden celcius. Op het warmst van de dag, zo hoorden we later, was het maar liefst 44 graden! Dat we ons op zo'n 1100 meter hoogte bevonden, hebben we niet gemerkt. Geen verfrissende avond en nacht maar om 5 uur 's ochtends op Mien stappen met een graadje of 28! Op het hoogtepunt van de hitte, toen ik me geen enkele raad meer met mezelf wist, wenste ik met heel mijn hart voor ander weer. Nou, dat hebben we gekregen ook. Het begon met een bewolkte dag, die steeds koeler (heerlijk!) werd naarmate we steeds hoger klommen. Er vielen zelfs zo af en toe enkele dikke regendruppels. Op 2400 meter hoogte aangekomen, gingen bij beiden ook de windstoppers aan. Na de afdaling, op de plaats van bestemming, konden we zelfs buiten voor het motel koken en eten. De airco hoefde niet aan! We konden ons geluk niet op. Helaas lijkt het erop dat ik iets te hard gewenst heb, want de volgende dag zagen we steeds pikzwarte wolken voor ons hangen. Bij de eerste donder was er nog niet veel aan de hand. Maar bij de volgende donder zijn we uit voorzorg laag in de berm gaan zitten met Mien op afstand. Als de bliksem ook in de buurt zou zijn, dan zou Mien de dupe worden en niet wij. Gelukkig was er nog geen bliksem te zien, maar regendruppels waren er wel. Aangezien ik als de dood ben voor onweer, stapten we snel op de fiets zonder de regenkleding aan te trekken, die al maanden werkeloos in onze tassen zit. Toen barstte het los. In bakken kwam het naar beneden. Regen en .......hagel! Na een kleine 5 kilometer was daar gelukkig een restaurant en vakantiehuisjes. Volledig verkleumd, keken we met een burgertje voor onze neus naar de donkere wolken. Het regende nog steeds. Ook het onweer zat nog in de lucht. Wachten op beter weer of niet? Rillend van de kou besloten we te blijven. In een vakantiehuisje dat iets boven ons budget ligt. Voor de gein zeiden we tegen elkaar: 'Voor die prijs mag er best wel een jacuzzi inzitten...'

Groot, groter, groots

Geschreven 03 juni 2006 door Sandra.

Op de gok een foto van onze camera geplukt. Ook al zijn er mooiere; dit is toch in 1 woord gezegd:

Prachtig!

............ on route 66!

Geschreven 01 juni 2006 door Sandra.

Bij het eerste bordje met route 66 moesten en zouden we meteen een foto maken. Route 66, het spreekt zó enorm tot de verbeelding. Bij het tweede bordje stonden we wéér stil. Dit was meer het bord dat om die twee zessen hoort te staan. In de vorm van een schild van één van de ridders van de ronde tafel. Wit als de prins op het witte paard. Alsof het ons toelacht en ons uitnodigt er vooral op te rijden. Al wat ouder, maar nog steeds aantrekkelijk. Onmogelijk te weerstaan!

Route 66 loopt door het dorp Williams. Alle winkels, alle motels en alle restaurants zijn gericht op deze magische route. Sommige motels lijken sinds de jaren 50 niet meer te zijn aangepast. Er staan oude cadillacs langs de kant van de weg en de diner (spreek uit: dainur) waar we hebben gelunchd hangt vol met 'route 66' parafernalia. Ellu en ik genieten ervan. Voor de anderhalve kilometer dat we erop zitten, krijgen wij en krijgt Mien our kicks on route 66!

Vervelende vliegen

Geschreven door Sandra.

De reden dat we maar 40 kilometer fietsen naar Yarnell is dat het ons slimmer lijkt om op de eerste dag dat we weer op de fiets zitten na Ellu's ziek-zijn niet teveel te doen. Met andere woorden: we hopen op een makkelijk dagje. Nou weten we ook dat we in die 40 kilometer 900 meter gaan stijgen, waarvan 700 in de laatste 10 kilometer. Gemakkelijk is een relatief begrip! Waar we niet opgerekend hebben, zijn de vliegen. We hebben eerder met vliegen gefietst (zwemmen met dolfijnen is leuker) maar dit hebben we nog nooit meegemaakt. Ze zitten overal, maar natuurlijk vooral waar het nat is en waar vochtige gaten zijn. Neus, mond, ogen en oren dus. Maar ook op andere plekken hebben ze het behoorlijk naar hun zin. Mijn hand bijvoorbeeld heeft op één moment zo'n 10 tot 15 vliegen op bezoek gehad. En je wilt niet weten hoeveel er rond mijn billen zoemden tijdens een plasstop. Hoe het me is gelukt om mijn fietsbroek omhoog te hijsen zonder ten minste een paar slachtoffers te maken(of juist niet. Het is maar hoe je het beziet), weet ik niet. We zijn in ieder geval zonder al teveel geslinger omhoog gefietst. Maar zo nu en dan, zo heel af en toe kregen we dan toch de kriebels en konden niet anders dan wild om ons heen slaan. Passerenden automobilisten dachten vast en zeker 'Zij zien ze vliegen'.

San

Van 5 maart 2008 t/m 21 mei 2008 woonde en werkte ik in Buenos Aires, Argentinië

Ellu & San

Van 5 maart 2006 t/m 4 maart 2007 hebben wij op onze tandem, Mien Masjien, door de USA, Canada, Uruguay, Argentinië en Chili gereisd.

Vacavillian life by Mikelangelo

De bewoonde wereld

Nieuwe foto's

Goor!

En de kleur is Oranje!

Monumentale foto

Nieuwe foto's!

Weilanden

Van de regen in de tub

Groot, groter, groots

............ on route 66!

Vervelende vliegen

San

Ellu & San

Recente berichten

Archief

Gastenboek

Links uit ons leven

Fietslinks

San's foto's

Onze reisfoto´s

Andere foto's

Onze rondbrieven

Onze statistieken

Landeninformatie

Hoe werkt onze blog?