De ontdekking van Amerika: mei 2006

El Paso-virus en de Peoria-bug

Geschreven 26 mei 2006 door Sandra.

Tja, goh, waar zal ik eens beginnen. Het lijkt alsof we terecht zijn gekomen in een boek van Robin Cook met de naam ' Sanmonellu crisis' of iets dergelijks. Wat we ook hebben; het lijkt maar niet weg te gaan. Of misschien pikken we in elke stad iets nieuws op (In elke stad een andere schat?). We weten het niet. Wat we wel weten, is dat Ellu zich gisteren niet lekker voelde, dat ze haar lunch nauwelijks op kon, dat ze graag even wilde slapen en dat verlengde met vele uren erbij, dat ze pijn in haar buik had en uiteindelijk het Best Western prullenbakje nodig had om de inhoud ervan te lozen. Vanochtend voelde ze zich al weer wat beter, maar na het ontbijt begon het van binnen te rommelen. Dus terug naar bed om te slapen. Het laatste nieuws: op het moment dat ik naar de bieb ging, wilde ze in bed naar de IPod luisteren. Vooruitgang?

Het leven is 1 grote shopping mall

Geschreven 25 mei 2006 door Sandra.

Het heeft ons meer dan een dag gekost om van de ene kant van Phoenix naar de andere kant van Phoenix te komen. Gisteren alleen al is het ons gelukt om 90 kilometer lang de stad te doorkruizen. Dat is dus van Utrecht naar Tilburg met winkels, straten en huizen! Zelfs met een heus fietspad van 30 kilometer lang langs een kanaal en plat, plat, plat! Voor fietsen in een stad was dit prima te doen. Leuk ook om te zien hoe mensen wonen. De klapper was onze plaats van bestemming, Peoria. We kwamen in een wijk terecht waar ik geen normaal huis heb gezien, maar alleen maar shopping malls, shopping malls en nog eens shopping malls. Vonden we het erg? Eerlijk gezegd, helemaal niet. Buiten was het over de 40 graden. En wij hebben de middag doorgebracht in een heerlijk koel winkelcomplex (2 Fossil horloges gekocht)!

Er zijn geen woorden voor

Geschreven door Sandra.

Eergisteren reden we richting Phoenix. Op onze kaart konden we zien dat we nog flink af zouden dalen. Hoe flink is altijd lastig in te schatten, omdat het hoogteprofiel op onze kaart alleen een indicatie van de te verwachten stijging/daling geeft. Eenmaal aan het begin van de afdaling stond een heuse rit in een achtbaan te wachten. Wat een geweldige rit! We zoefden door een prachtige rode canyon. De combinatie van onze snelheid, het landschap en de hoe wij daar reden was adembenemend, spectaculair, geweldig, fantastisch, onvoorstelbaar. En dan doe ik nog te kort aan hoe het op dat moment daadwerkelijk was! Het was zo mooi dat ik er de woorden niet meer voor kan vinden, want we hebben al zo ontzettend veel moois gezien.

Met de schrik en een virus in Safford

Geschreven 20 mei 2006 door Sandra.

Het stuk van El Paso naar Tempe schiet niet op. Met reden want op dit moment zijn we al weer 2 dagen in Safford omdat ik last heb van een virus. Hetzelfde virus (het bleek toch geen voedselvergiftiging te zijn) dat Ellu in bed hield in El Paso en dat ook mij trof op de avond voordat we naar Las Cruces fietsten. Natuurlijk was het stom om naar Las Cruces te fietsen terwijl we allebei nog niet helemaal hersteld waren. Maar nadat we daar nog uitgebreid in bed hadden gelegen, leek het allemaal weer goed te gaan. Ja, ik klaagde nog wel over last van mijn maag en buik, maar ik kon gewoon fietsen en vooral: ik kon gewoon eten. Op weg naar Safford ging het helaas mis. We hadden een uitgebreide stop gehad in Three Ways met koffie, fris en een grote koek ter voorbereiding van de laatste pittige klim van die dag. Ellu voelde zich goed; ik voelde me goed. Ik zei zelfs nog tegen Ellu dat het er op leek alsof mijn buikklachten over waren. Vol energie gingen we de klim aan. Het was heet want we waren die dag ook al zo'n 600 meter gedaald. Om die reden besloten we de klim rustig aan te doen, dus vlak voor de top (dat bleek later), stapten we kort van Mien af. Zonder directe aanleiding werd ik naar. Heel naar. Mijn maag draaide zich om en om. Ik dacht dat ik moest overgeven en wilde van de fiets afstappen. Vanaf dat moment weet ik niets meer. Wel hoorde ik op een zeker moment op grote afstand en heel zacht Ellu roepen: 'San, San, San, San'. Ik was flauwgevallen en lag naast de fiets met 1 been nog min of meer over de stang, op de grond. Ellu heeft me met de paraplu boven mijn hoofd tegen de zon op de grond geplant. Zij heeft, met moeite notabene, een pickup kunnen aanhouden, die ons verder naar Safford heeft gebracht. Vooral voor Ellu was dit enorm schrikken. Zelf heb ik er weinig van meegemaakt. In Safford zijn we meteen naar het ziekenhuis gegaan. Na een batterij van onderzoeken kan ik in ieder geval zeggen dat er niets ernstigs aan de hand is, dat we niet uitgedroogd waren maar dat dat ellendige El Paso-virus me nog steeds te pakken had. We blijven in Safford totdat ik GEEN last meer heb van mijn buik! Dit willen we niet een tweede keer meemaken!

Op en top op de top

Geschreven door Sandra.

Na een extra dag in de Black Range Lodge zijn we weer helemaal terug. We hebben de Emory pas (2740 meter) genomen zonder problemen. Geen hersenspinsels over hoe zwaar het wel niet is, maar met hernieuwde energie genietend van het prachtige berglandschap. Hernieuwde energie verkregen uit de fontein van de eeuwige jeugd. Een fontein met als bron Betty, een vrouw van bijna 82, vol met humor, zeer intelligent maar vooral met tomeloze energie. Op onze tweede dag in de lodge zijn we namelijk met Betty op pad geweest naar de Gila Cliff Dwellings. Deze tour zou op de fiets 4 dagen extra hebben gekost en dat was voor ons de reden om het te laten schieten. Maar het aanbod van de eigenaren om met hun auto er naar toe te gaan, konden we niet laten schieten. Dat Betty mee ging, was een extra bonus. We hebben een geweldige dag gehad en Betty hebben we voor altijd in onze harten gesloten.

Van een dip naar de Black Range Lodge

Geschreven 15 mei 2006 door Sandra.

De laatste paar dagen zaten Ellu en ik in een dip! Toen Ellu eenmaal klaar was met overgeven, begon ik ook nog eens een keer. Maar omdat we het helemaal gehad hadden met El Paso (dat ligt helemaal aan ons en niet aan El Paso), zijn we toch op de fiets richting Las Cruces gestapt. Geen goed idee want beiden waren we toch nog niet helemaal hersteld. In Las Cruces konden wij gelukkig nog net een kamer vinden. Het was dit weekend extra druk vanwege afstudeerfeestjes, een baseballgame en moedersdag. Voor twee keer de prijs hebben we de resterende uurtjes met daglicht weggeslapen. Gisteren ging het lichamelijk beter maar terwijl we in een cabin zaten met prachtig uitzicht op de Caballo mountains kwam het ongenoegen eruit. We zaten duidelijk in een enorme dip. Met tranen maar wel met troostende armen om elkaar heen zijn we in slaap gevallen. En met de belofte aan elkaar om vooral te proberen de leuke, positieve dingen weer te zien. Vandaag is dat in ieder geval gelukt. De natuur was weer wonderbaarlijk prachtig, het fietsen ging goed, we hebben een heerlijk ontbijtje genoten in een historisch dorp en na 45 kilometer zijn we gestopt bij Black Range Lodge. Het beste wat ons kan overkomen om uit deze dip te geraken. Een prachtig mooi huis met een goede sfeer, dat wordt gerund door enorm vriendelijke mensen. We zijn vandaag de enige gasten en omdat het moedersdag is, eten we vanavond mee met het diner voor de (schoon)moeder van Catherine en Pete. Morgen gaan we verder met onze klim naar de Emory pass (2800 meter). Zeker weten met hernieuwde positieve energie. Dat kan niet anders want ze hebben het hier in overvloed!

Nieuwe foto's

Geschreven 10 mei 2006 door Sandra.

Alweer nieuwe foto's. Nu van het stuk van Del Rio naar El Paso. Nog steeds in Texas. Maar niet meer voor lang. Morgen (alles Ellu beter is) fietsen we New Mexico binnen.

Eén van die andere dagen

Geschreven door Sandra.

Soms zit het mee; soms zit het tegen. Dan is het niet zó'n dag (als die van ons record), maar 1 van die andere dagen waar niets is zoals je wilt dat het is maar alles anders loopt dan gehoopt. De post die we hier naar toe hebben op laten sturen, is niet op het hoofdpostkantoor af te halen; we moeten helemaal naar een postkantoor bij het vliegveld. Een behoorlijke onderneming. Wanneer we het de volgende dag op gaan halen, blijkt nog niet alles te zijn aangekomen. Het wordt doorgestuurd naar een plaatsje waar we pas over 3 weken zijn! Het hotel in de downtown area (het 'centrum') heeft geen airco dus het is benauwd in de kamer én de springveren van het bed drukken tegen onze ribben aan. Dat slaapt niet echt lekker. Er is geen Starbucks in het centrum. Het alternatief kunnen we in eerste instantie niet vinden. We lopen een tijd verdwaasd rond. Dat loopt niet zo fijn. De bibliotheek wordt verbouwd dus gratis internetten is er niet bij. Gebruik van de computer elders is 6 dollar voor een uur en het ding is aan alle kanten beveiligd. Bloggen lukt daardoor niet en foto's uploaden kan alleen maar via het web, 5 foto's per keer. Daarbij komt ook nog eens dat ik ongesteld moet worden. Tja! Gelukkig hebben we het alternatief voor Starbucks gevonden. Daar zitten we nu onze verdriet te verdrinken met de allergrootste caramel vanilla cold coffee frappe. Het leven is zwaar!

p.s. Helaas hebben we nu 'echte' tegenslag: Ellu is ziek. Waarschijnlijk iets verkeerds gegeten in een verschrikkelijk fast food tent met de naam Hooters. Ze heeft een lichte verhoging, maar heeft gelukkig vanochtend vroeg nog maar 1 keer overgegeven.

Een nieuw record

Geschreven door Sandra.

Het was zo'n dag dat alles lukte. Een dag met een flitsende start van 55 ongemerkt voorbijgegane kilometers. Zo'n dag waarbij het klimwerk dat ons nog restte geleidelijk ging en 100 kilometer tegenwind ons niet deerde. Een dag van ritmisch ronddraaiende benen, die ondersteund door 37 nummers van allerhande zingende dames, opgezweept door de melancholische klanken van Mercedes Sosa en tenslotte voortgestuwd- toen de lijven wat begonnen tegen te sputteren - op de swingende muziek van Anastacia het oude record uit Alice Springs verbraken. Die toen verder gingen, en verder, en verder. Totdat zij bij 186,91 kilometer op de plaats van bestemming waren.

We gaan op reis en nemen mee....

Geschreven 06 mei 2006 door Sandra.

Gisteren was de grote dag. De dag dat we de pas over zijn gegaan in de Fort Davis mountains. Een pas van 2200 meter. Niet alleen moesten we de pas over; het was ook nog eens een lange dag, namelijk 1 van bijna 140 kilometer. Dus mentaal hadden we ons voorbereid. Ook waren we de dag ervoor 9 kilometer doorgefietst, zodat we die in ieder geval al vast gehad zouden hebben. Vol goede moed startten we de klim. Twee dingen vielen vies tegen, namelijk dat de tegenwind er meteen al bij de start was en dat de stijging niet geleidelijk was, maar met hele steile horten en weer iets dalende stoten. Mentaal was het zwaar want het voelde als een dubbele handicap. Vol in gevecht fietsten we de eerste kilometers. Dat het zo niet zou gaan lukken, wisten we maar al te goed. Gelukkig was daar een eerste rest area. Daar evalueerden we de klim tot nu toe. Wat ik zei, was dat ik Mien zo zwaar vond voelen. Zwaarder dan de dagen ervoor. En toen ineens was daar het relativerende moment. Hard lachend bedachten we dat we sinds Del Rio steeds op Mien hebben meegesjouwd: wortels, aardappels, uien, courgette en ongeveer anderhalve kilo fruit. Met deze wetenschap voelden we ons een stuk lichter.

Border Patrol

Geschreven door Sandra.

Onze route brengt ons voor een groot deel vlak langs de grens met Mexico. Het valt ons al snel op dat er langs de weg een gravelpad loopt, waar zoals later blijkt, de border patrol (grenspolitie) met auto's patroullieert. We zien ook regelmatig dat achter hun auto een lading tractorbanden bungelt. Bij een immigratie checkpoint, waarbij ik toch echt ineens dacht dat we een verkeerde afslag hadden genomen en Mexico in zouden rijden, vertelde de stoere border patrol meneer dat die banden ervoor zijn om de gravel tot poeder te maken. Op die wijze kunnen ze aan de voetstappen zien waar een illegale Mexicaan het hek over is geklommen om de USA verder in te lopen. Het lijkt ons een zinloze excercitie, maar een sheriff vertelt ons dat ze variërend van 100 tot 1000 illegalen per maand oppakken. Hoe? Ik zou zeggen op een manier die past bij wat je je kunt voorstellen over het Wilde Westen ten tijden van Old Shatterhand en Winnetou. Door te kijken hoe oud de voetstappen zijn en door ze te voet op te sporen wanneer de sporen nog vers zijn.

Ondertussen gaat ook hier de discussie over illegale immigranten door. Een discussie die, net als in Nederland, feiten ( legaliseren van goedkope arbeidskrachten draagt bij aan een gezonde economie) en sentimenten (ze pikken onze banen in of ze gaan meteen naar de sociale dienst) kent. Dan zie ik het dorre, ruige, heuvelachige en schaduwloze landschap voor me, waardoor mensen die nauwelijks iets hebben, uren en soms wel dagen lopen met soms maar een litertje water. Sommigen nemen nu ook drugs met zich mee om te betalen voor hun overtocht.. Sommigen stikken in containers wanneer degene die er groot geld voor krijgt ze achterlaat omdat er border patrol in de buurt is. Wat hebben wij het dan goed!

San

Van 5 maart 2008 t/m 21 mei 2008 woonde en werkte ik in Buenos Aires, Argentinië

Ellu & San

Van 5 maart 2006 t/m 4 maart 2007 hebben wij op onze tandem, Mien Masjien, door de USA, Canada, Uruguay, Argentinië en Chili gereisd.

El Paso-virus en de Peoria-bug

Het leven is 1 grote shopping mall

Er zijn geen woorden voor

Met de schrik en een virus in Safford

Op en top op de top

Van een dip naar de Black Range Lodge

Nieuwe foto's

Eén van die andere dagen

Een nieuw record

We gaan op reis en nemen mee....

Border Patrol

San

Ellu & San

Recente berichten

Archief

Gastenboek

Links uit ons leven

Fietslinks

San's foto's

Onze reisfoto´s

Andere foto's

Onze rondbrieven

Onze statistieken

Landeninformatie

Hoe werkt onze blog?